ارزیابی مشارکت مردم در بهسازی و نوسازی بافت فرسوده (نمونه موردی : محله سیروس تهران)

این نوشته در پی آن است که تأثیر و اهمیت مشارکت شهروندی در نوسازی بافت های فرسوده شهری را موردبررسی قرار دهد در ابتدا مفهوم مشارکت به مثابه یک عمل و کنش ارادی و داوطلبانه اعضای جامعه در جهتدخالت آنها در برنامه های توسعه مورد توجه واقع شده است. سپس شهروند و شهروندی که از مفاهیم جدیددر برنامه ریزی محسوب می شوند از منظر اندیشمندان و صاحب نظرن توضیح داده شده است. امروزه مشارکتاز ارکان مهم تجدید حیات شهری به حساب می آید. یکی از زمینه های مشارکت مردم در عرصه شهر،مشارکت در بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده می باشد. نقش مردم در بهسازی و اصلاح بافت های فرسودهشهری تعیین کننده و تأثیرگذار است. به نظر می رسد در بافت های فرسوده با توجه به وسعت دامنه و شدتمسایل گریبانگیر این بافت ها، کارآمدترین رویکردی که بتوان برای مواجهه با کاستی ها و نارسایی ها اتخاذ نمودرویکرد مشارکتی باشد. محله سیروس در بافت مرکزی تاریخی تهران از جمله بافت های فرسوده ای است کهوسعت و شدت مشکلات در آن توجه مسئولان و متخصصین را نسبت به تهیه طرحی ساختاری جهت بهسازیو نوسازی جلب نموده است. هدف از این مقاله ارزیابی میزان اثر الگوی مشارکتی در نوسازی و بهسازی بافتفرسوده محله سیروس تهران و فراهم بودن زمینه های لازم جهت عملی شدن مشارکت در شرایط این محله بودهاست. مقاله حاضر که با استفاده از روشهای تفسیری و بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی صورت گرفته است؛نشان می دهد که طرح محله سیروس چه در تهیه و چه در اجرا مولفه های یک طرح مشارکتی را دارا نبوده واقدامات عملی در جهت توانمند کردن مردم صورت نپذیرفته است.

کلیدواژه ها:

بهسازی و نوسازی ، مشارکت ، محله سیروس