تاثیر تمرینات اصلاحی بر کنترل پوسچر در بیماران با دیابت نوروپاتی محیطی

زمینه و هدف: یکی از شایعترین تظاهرات نوروپاتی محیطی دیابتی کاهش تعادل و اختلال کنترل وضعیت و افتادن است. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر، تأثیر تمرینات اصلاحی بر کنترل پوسچر در بیماران با دیابت نورویاتی محیطی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی 30 زن مبتلا به دیابت نوروپاتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت استان کرمانشاه به روش نمونه گیری در دسترس شرکت کردند، و به شیوه تصادفی به دو گروه تمرینات اصلاحی (15 نفر) و گروه شاهد (15 نفر)، تقسیم شدند. گروه تمرین اصلاحی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هر هفته به مدت یک ساعت تمرین انجام دادند. کنترل پاسچر آزمودنی ها قبل و پس از انجام تمرینات منتخب مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تی همبسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (p>0/05). یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در گروه تجربی تفاوت معناداری در امتیازات کسب شده بین گروه پیش آزمون و پس آزمون در مساحت و مسافت محدوده نوسان مرکز فشار بدن در حالت چشم باز و بسته وجود دارد (P>0/05). این در حالی است که در گروه کنترل برای هر دو متغیر تفاوت معناداری وجود نداشت (P<0/05). نتیجه گیری: از نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که جهت بهبود کنترل پاسچر سالمندان می توان از تمرینات اصلاحی استفاده کرد. بنابراین می توان در جهت کاهش خطر سقوط استفاده شود.

کلیدواژه ها:

دیابت ، تمرینات اصلاحی ، کنترل پاسچر