بررسی گسترش شهر نشینی و توزیع شهرها و به تبع آن تمرکز جمعیت شهری

شهرهای ایران با سرعت بالایی در حال رشد هستند .ابزار طرح های توسعه شهری در زمینه مدیریت رشد در خلال دهه گذشته، تعریف حدود رشد بوده که کماکان بدون تغییر بنیادین استفاده می گردد .با وجود شواهد نسبی مبنی بر نامناسب بودن این ابزار، هنوز به جای آن جایگزین مطمئن و مورد توافقی ارائه نشده است .عدم تلاش در زمینه اتخاذ راهکارهای جایگزین در زمینه مدیریت رشد تا حد زیادی به نبود بررسی های علمی در زمینه میزان توفیق ابزار کنونی بر می گردد .این بحث به واکاوی مدیریت رشد شهر از طریق تعریف دو شاخص سنجش شامل خطای تعریف و نیز ناکارایی در 11 گونه شهری طی 4 دهه اخیرپرداخته است .نتایج حاصل نشان می دهد ابزار کنونی در دو بعد روایی و کارایی دست به گریبان مشکلات بنیادین است به نحوی که لزوم تجدید نظر در این ابزار را ایجاب می نماید .در ایران نیز تحول شهرنشینی بسیار شتابان و سریع بوده است .یک قانون ساده جامعه شناختی می گوید هر تحول و تغییر خارج از قاعده و سازمانی منجر به پیامدهای ناخواسته بسیاری می شود .الگوی توسعه شهری در ایران الگوی تسلط تک شهری ونیز تمرکز گرایانه بوده است.شهرنشینی و روند سریع آن در کشور های در حال توسعه سبب هجوم گسترده به شهرها و پیدایش بخش خدمات متورم، حاشیه نشینی گسترده، بیکاری پنهان، پیدایش دوگانگی شبکه های اجتماعی مهاجرین در شهرها می گردد.

کلیدواژه ها:

شهر نشینی ، چالش های شهر نشینی ، توسعه شهری