طراحی باغ موزه آب با رویکرد زمینه گرایی دربافت تاریخی فیض آباد (کرمانشاه)

آب مظهر پاکی ، حیات و نشانه آبادانی است . استفاده صحیح ،جلوگیری از مصرف بیهوده و توجه به زحماتی که در راه رسیدن آب سالم به دست مصرف کننده می شود ، وظیفه همگانی است نیاز به مراکز فرهنگی، هنری، تفریحی درکرمانشاه خصوصا برای جوانان متناسب با رشد روزافزون جمعیت ازجمله مسائل مهمی است که خلق اینگونه فضاها را ایجاب می کند. امروزه ، مسائل روزمره،مشکلات و نیازهای باعث شده که توسعه این فعالیت ها به نسبت جمعیت و مراکز سکونت ومحلات کرمانشاه بسیار اندک بوده وپاسخگویی نیاز واقعی جوانان شهر نباشد.اینگونه فضاهای فرهنگی وهنری ، بعبارتی فضای واقعی محصور شهری است که در درون آن کاربری های بسیار متنوع فرهنگی ، آموزشی ، نمایشی و ... در کنار هم قرار می گیرند. محل گذران اوقات فراغت و محل برخوردهای اجتماعی و معاشرت ها است ، مکانی برای شرکت مردم در تولید فرهنگ وهنر، وسرانجام جایی است که درآن بین شهر و شهروند ، هنرمند و مردم متقابل وپویا ایجاد می شود. آب درحالات مختلف تأثیرات متفاوتی بر روی انسان دارد و هر کس به فراخور سن خویش بهره روانی خاصخود را از آن می برد.آب درون استخرها که ترکیبات آنها با درخت ها و زیبایی های طبیعت باعث آرامش و راحتی روح انسان و توازن زیست شناختی او می شود .آب جاری در رودخانه ها و کانال ها، با جریان دائمی و پویا شوق حرکت را در آدمی زنده می کند. آب در آبشارها حالتی دیگر را در آدمی بیدار می کند، عظمت آبی که جاری است ،هیجان زائدالوصفی را در آدمی به وجود می آورد. "استفاده از حالات مختلف آب در طراحی و معماری به منظور ایجاد احساسات مختلف، یکی از مبانی طراحی عناصر معماری آبی، از جمله موزه های آب است" در محیط دست ساز انسان آب به یکی از چهار شکل زیر تبدیل می شود: یک نقطه، یک خط، یک آب نما صفحه یا یک مرز یا کناره. آب در معماری حس های پنج گانه ما را به خدمت می گیرد تا آن را با تمام کالبدمان احساس کنیم. چشم را نوازش میدهد و به ما خوش آمد می گوید، زمزمه آن در گوش ما را به سکوت و آرامش ناب دعوت می کند، تماس آن روی پوست ما پاکی و خلوص را به ارمغان دارد، رایحه تازه آن شادابی و نشاط ایجادمی کند و مزه آن یاد آور حیات و زندگی می باشد . ترکیب آب با معماری بیش از هر چیز یک تجربه بصری است. حرکت جاری آب در مقابل ایستایی و ثبات معماری تضاد زیبایی دارد. نوری که از حرکت آب انعکاس می یابد گویی بر روی سقف می رقصد . عناصر معماری آب با صدای خود پیام های دعوت را به اطراف می پراکند و ساکنان بنا را به سوی خود می خواند. معماری واسطه ای است که ارتباط و یا جدایی بین انسانها، طبیعت و آب را با یاری گرفتن از کلیدهای حسی فرم و مصالح فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

آب ، زمینه گرایی ، باغ موزه