مؤلّفه‌های پست‌مدرن مجموعۀ داستانی یوزپلنگانی که با من دویده‌اند بیژن نجدی

در این پژوهش به بررسی ویژگی‌های پسامدرنیستی در مجموعۀ داستانی یوزپلنگانی که با من دویده‌اند بیژن نجدی پرداخته شده است. مقالۀ حاضر که خوانشی نقّادانه از مجموعۀ یوزپلنگانی که با من دویده‌اند بیژن نجدی است، ویژگی‌های پسامدرنیستی برخی از داستان‌های این مجموعه را در پرتو نظریّه‌های منتقدانی همچون پاتریشیا وو، بری لوئیس، دیوید لاج و لیندا هاچن نشان می‌دهد. آنچه خوانش پسامدرنیستی این داستان‌ها را برمی‌انگیزد، مشاهدۀ بعضی از تمهیدات پسامدرنیستی در تعدادی از داستان‌های این مجموعه است که آن‌ها را هم‌سو با آثار پست‌مدرن قرار می‌دهد. مجموعۀ داستانی یوزپلنگانی که با من دویده‌اند، دارای ده داستان است که در این میان، تنها در شش داستان «استخری پر از کابوس»، «روز اسب‌ریزی»، «شب سهراب‌کشان»، «چشم‌های دکمه‌ای من»، «مرا بفرستید به تونل» و «گیاهی در قرنطینه» برخی از مؤلّفه‌های پست‌مدرن همچون: عدم قطعیّت، تناقض، تغییر زاویۀ دید، شکست خط روایت و زمان داستان، فراداستان تاریخ‌نگارانه و ادغام خیال و واقعیّت دیده می‌شود. در نهایت می‌توان گفت، نجدی در تدوین این شش داستان از مجموعۀ یوزپلنگانی که با من دویده‌اند، از مشخّصه‌های مدرن و پست‌مدرن در کنار یکدیگر بهره برده، نمی‌توان این شش داستان را صرفاً مدرن یا پست‌مدرن خواند.  

کلیدواژه ها:

بیژن نجدی ، یوزپلنگانی که با من دویده‌اند ، داستان ، مؤلّفه‌های پست‌مدرن