بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر بخشش و تاب آوری زنان دارای تعارض با همسر مراجع کننده به مراکز مشاوره شهر شیراز

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بخشش و تاب آوری زنان دارای تعارض با همسر، مراجع کننده به مراکز مشاوره شهر شیراز بود. پژوهش حاضر، از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون بود. جامعه ی آماری پژوهش، شامل تمامی زنان دارای تعارض با همسر، مراجع کننده به مراکز مشاوره شهر شیراز در سال ۱۳۹۸- ۱۳۹۹ بود که از بین آن ها نمونه ای به روش در دسترس شامل ۲۴ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲ نفر) قرار گرفتند. سپس، پرسشنامه های بخشش رای و همکاران (۲۰۰۱) و مقیاس تاب آوری کانر و دیوید سون (۲۰۰۳) توسط هر دو گروه تکمیل گردید. برای گروه آزمایش، ۱۰ جلسه ­ی ۹۰ دقیقه­ ای هفتگی برنامه­ ی درمان  مبتنی بر پذیرش و تعهد اجرا شد ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله­ ای دریافت نکرد. پس از گردآوری داده ها، به منظور تجزیه وتحلیل آن ها از تحلیل کواریانس چندمتغیره در نرم افزار ۲۵-SPSS  استفاده شد.  نمرات میانگین بخشش در گروه آزمایش و کنترل در پیش ­آزمون به ترتیب ۳۰/۲۱ و ۳۴/۴۵ و در پس ­آزمون به ترتیب ۵۸/۲۶ و ۳۱/۳۲ و نمره­ ی تاب آوری در گروه آزمایش و کنترل در پیش ­آزمون به ترتیب ۴۴/۲۴ و ۴۳/۸۵ و در پس ­آزمون به ترتیب ۶۸/۱۷ و ۴۳/۶۴ بود ازاین رو می توان گفت که افزایش میانگین در دو متغیر بخشش و تاب آوری در گروه آزمایش وجود دارد. مداخله ی به کاررفته باعث افزایش میزان بخشش و تاب آوری در زنان دارای تعارض با همسر، مراجع کننده به مراکز مشاوره شهر شیراز گردیده است

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) ، بخشش ، تاب آوری ، تعارض