شبنم محذوف - دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
رضا قربان جهرمی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی قصه­درمانی بر هوش اخلاقی، هوش هیجانی و احساس حقارت کودکان کار بود. روش پژوهش نیمه­آزمایشی و طرح آن پیش و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری شامل تمامی کودکان کار منطقۀ 5 شهر تهران بود. با روش نمونه­گیری در دسترس 40 نفر از کودکان کار که برای اجرای پژوهش رضایت کامل داشتند انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در دو گروه 20 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای جمع­آوری داده­ها از پرسش­نامۀ هوش هیجانی گلمن (1۹۹5)، مقیاس خودکم بینی یائو و همکاران (1397)، پرسش­نامۀ هوش اخلاقی لنیک و کییل (2005) استفاده شد و پکیج آموزشی قصه­درمانی به­منظور مداخله به­کار رفت. نتایج نشان داد که با کنترل پیش­آزمون، بین هوش اخلاقی گروه کنترل و آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد (01/0>p و 73/24= F). به عبارتی قصه­درمانی بر هوش اخلاقی به­طور معناداری تأثیر مثبت دارد. همچنین با کنترل پیش­آزمون، هوش هیجانی در بین گروه کنترل و آزمایش تفاوت معناداری داشت (01/0>p و 40/13= F) که نشان می­دهد قصه­درمانی بر هوش هیجانی به­طور معناداری تأثیر مثبت دارد. همچنین نتایج بیانگر تفاوت معنادار احساس حقارت گروه کنترل و آزمایش بود (01/0>p و 05/10= F). به عبارتی قصه‌درمانی بر احساس حقارت به طور معناداری تأثیر مثبت دارد.

قصه‌درمانی, هوش اخلاقی, هوش هیجانی, احساس حقارت, کودکان کار