هدف این پژوهش بررسی توانایی طرح مساله دانشجویان رشته ریاضی در یک موقعیت ساختار یافته میباشد. روش پژوهش، کیفی و از نوع توصیفی- تحلیلی است که با استفاده از موقعیت طرح مساله ساختار یافته مطابق چارچوب استویانوا و الرتن اجرا گردید. ابتدا یک قضیه هندسی در کلاس مطرح و پیرامون آن مسائل طرح شده ای ارائه و از دانشجویان خواسته شد تا بر اساس آن مسائل دیگری طرح کنند. در تحلیل کیفی پاسخها از روش ویسترو-یو استفاده شد و یافته ها نشان داد اکثر پاسخها در مراحل جایگزینی و افزایش قرار داشتند. سوالات طرح شده توسط دانشجویان غالبا جدید نبوده و به نوعی از سوالات قبلا طرح شده، ایده گرفته یا استفاده شده بود. این نتایج حاکی از وجود ضعف در توانایی طرح مساله حتی در بین دانشجویان رشته ریاضی که بعضی از آنها معلمان آینده خواهند بود، می باشد. لذا با توجه به اینکه طرح مساله یکی از جنبه های مهم آموزش ریاضیات است، باید با برنامه ریزی و روش های مناسب آموزشی تدابیری در جهت رشد و نهادینه ساختن آن در فرآیند یادهی- یادگیری ریاضیات در سطوح مختلف اندیشیده شود.