اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) برصمیمیت و سازگاری زناشویی زنان متقاضی طلاق

زمینه و هدف: طلاق یکی از آسیب های اجتماعی زندگی امروز است و همواره نهاد خانواده را تهدید می کند، پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ( ACT) برصمیمیت و سازگاری زناشویی زنان متقاضی طلاق انجام گرفت. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به دادگاه های خانواده استان تهران بودند. نمونه آماری شامل ۲۰ زن متقاضی طلاق بودند که با روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری مقیاس صمیمیت والكرو تامپسون و پرسشنامه سازگاری زن و شوهر اسپنیر بود. آزمودنی های گروه آزمایش ۹ جلسه در برنامه گروهی رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند. داده ها از طریق آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: يافته های این پژوهش نشان داد که تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل در صمیمیت زناشویی، سازگاری زناشویی و مؤلفه های رضایت، همبستگی دونفری ، توافق دو نفرى و ابراز محبت معنادار می باشد. نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه می توان عنوان کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ( ACT) در افزایش صمیمیت و سازگاری زنان تأثیرگذار است، لذا می تواند به عنوان رویکردی کارآمد در درمان ناسازگاری زناشویی و میل به طلاق مؤثر باشد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، صمیمیت ، سازگاری زناشویی .