مبانی فسخ قرارداد در کنوانسیون بیع بین المللی کالا ۱۹۸۰

همواره یکی از شرایط تحقق مسیولیت قراردادی، نقض تعهد از سوی متعهد است. متعهدله می تواند با توسل به ضمانت اجراهـای حقـوقی بـا چنـین نقضـی مقابلـه کند. فسخ قرارداد سخت ترین عکس العملی است که طرف قرارداد در صورت نقض طرف مقابل می تواند به آن متوسل شـود. هـیچ کـدام از راهکارهـای جبـران خسارت مانند الزام به ایفای عین تعهد،کاهش ثمن و یا مطالبه خسارت، آثار فسخ قرارداد را ندارد. به موجب قواعد کنوانسیون بیع بین المللـی کـالا، چنانچـه نقـض قرارداد شرایط مقرر در اصل ۲۵ کنوانسیون را داشته باشد، اساسی محسوب شده و می تواند از موجبات فسخ باشد. چنـین نقضـی ممکـن اسـت واقعـی یـا احتمـالی باشد. چنانچه موعد اجرای تعهد فرا رسیده باشد، نقض واقعی می باشد. لکن چنانچه پیش از رسیدن موعد، معلوم شود کـه یکـی از طـرفین، مرتکـب نقـض اساسـی خواهد شد، نقض احتمالی قرارداد مطرح می شود. در این صورت متعهدله می تواند با استناد به چنین نقضی به ضمانت اجراهای موجود از جمله فسخ متوسل شـود. مساله قابل توجه دیگر آنکه اثر فسخ در کنوانسیون بیع کالا، ناظر به گذشته بوده و تمامی شرایط را به حالت پیش از انعقاد قرارداد برمی گرداند.

کلیدواژه ها:

کنوانسیون بیع بین المللی کالا ، نقض اساسی ، نقض واقعی ، نقض احتمالی ، فسخ قرارداد