محمدجواد ربانی - تهران شریعتی امیر پابرجا شیدایی پلاک ۲

همه تدابیر جامعه برای حفاظت از خود در برابر جرم، محدود به پاسخهای واکنشی نیست. چرا که جامعه منتظر نمیماند تا جرمی ارتکاب یابد و آن گاه مداخله کند. اگر از" سیاست کیفری" که صرفا به چاره اندیشی پیرامون اعمال مجازات می پردازد اندکی فراتر برویم و موضوع را از زاویه دید گسترده تر " سیاست جنایی" در نظر بگیریم، در می یابیم که بخشی از تدابیر جامعه برای کنترل جرم جنبه کنشی دارند. از نظر علمی پیشگیری، یک مفهوم منطقی – تجربی است که همزمان از تاملات عقلانی و مشاهدات تجربی ناشی میشود و عنایت انحصاری آن تحدید امکان وقوع مجموع اقدامات مجرمانه ازطریق غیر ممکن کردن، دشوار کردن یا کمتر محتمل کردن آنهاست. نمیتوان این حقیقت را نادیده گرفت که کسانی که به اعمال اقدامات پیشگیری نخستین میپردازند پس از مدتی از آن دلسرد میشوند. این امر را میتوان به انتقاداتی که از جهت حفظ آزادی های فردی به پیشگری نخستین وارد شده و سو استفاده هایی سیاسی که از این موضوع شده منتسب کرد.در بخش عمومی اقبال به پیشگیری نخستین هر روز کمتر میشود و با پیشگیری های دومین و سومین – که کار آیی بسیار کمتری دارند اما به دلیل آنکه با مفاهیم مانوس سرزنش و مجازات سر و کار دارند مقبولیت آنها حفظ شده است- جایگزین میشود. این پژوهش به بررسی تطبیقی سیاستهای پیشگیری زود رس از جرم در سیاستهای جنایی ایران و انگلستان میپردازد.

جرم، پیشگیری، تکرار بزه دیدگی، جا به جایی جرم، نهادهای اجرایی