نگاهی تحلیلی به ابهامات و تناقضات قانون کاهش مجازات حبس تعزیری در مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۹

مجازات حبس از جهانی بسیار موثر و خوب بوده و از جهات دیگر نیز کاملا منفی و باعث وارد آوردن صدمات و زبان های بسیار زیادی به فرد محکوم علیه و خانواده و جامعه گردیده است. مزیت مجازات حبس به همان هدف ارعابی مجازات بر می گردد چرا که حبس بعنوان یک مجازات از نظر افراد جامعه بسیار سنگین، و غیرقابل تحمل از نظر عرفی و روانی است فردی که محکوم به حبس می گردد از نظر افراد جامعه اگر بگوییم که یک انسان منفور نیست حداقل بعنوان یک فرد سالم و مثبت به وی نگاه نمی شود که البته این نظر عرف و عامه مردم است. حبس در مورد محکومان به سرعت و مکررا مورد استفاده قرار می گیرد. اصل راهنمای کلیدی در کاهش حبس، محدودیت یا استفاده کم از حبس و در دوره های زمانی کوتاه مدت است. از جمله حذف عنوان جرایم بازدارنده میتوان از قانون و تقسیم جرایم تعزیری به هشت درجه نام برد. تعزیر مجازاتی است که مشمول عنوان حد، قصاص یا دیه نیست و به موجب قانون در موارد ارتکاب محرمات شرعی یا نقض مقررات حکومتی تعیین و اعمال می شود. نوع، مقدار، کیفیت اجرا و مقررات مربوط به تخفیف، تعلیق، سقوط و سایر احکام تعزیر به موجب قانون تعیین می شود. این مقاله می کوشد در راستای شناسایی مبانی و ابهامات در قانون کاهش حبس تعزیری ، با نگاه ویژه به کاهش حبس در ایران ابهامات این قانون را مورد بررسی قرار دهد . روش تحقیق توصیفی تحلیلی است .مبانی نظری در مرحله اول از طریق مطالعات کتابخانه ای و سپس اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه جمع آوری و در نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شده است . دراین مقاله ابهامات قانون کاهش مجازات حبس های تعزیری مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهند گرفت.و در نتیجه گیری پژوهش به این موضوع دست یافتیم که مولفه های مبهم و متناقض در ماده های ذکر شده در قانون جدید وجود دارند .

کلیدواژه ها:

ابهامات ، کاهش مجازات ، حبس تعزیری ، اصلاح قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۹