محمدعلی کاظمی - دکتری حقوق بین الملل، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر
دیانا توکلی - دانشجوی کارشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر

شبیه سازی به عنوان یکی از دستاورد های نوین علم پزشکی ، علاوه بر گشودن دریچه ای نو به روی جوامع بشری ، نگرانی های اخلاقی و حقوقی فراوانی را نیز در پی داشته و صاحبنظران در موافقت و یا مخالفت با این تکنولوژی نوظهور استدلال های متضادی را بر مبنای فکری متفاوتی مطرح نموده اند.واکنش به این دستاورد نه تنها در عرصه های ملی و قانونگذاری داخلی بلکه در سطح بین المللی نیز بوده و در کنار نظام قانونگذاری داخلی ، نظام بین المللی نیز به شکل تصویب قطعنامه ها و اعلامیه هایی در سازمان های بین المللی به این پدیده واکنش نشان داده و به دنبال تصویب کنوانسیونی در خصوص منع و نکوهش شبیه سازی انسانی بوده اند که بدلیل اختلاف نظر دولت ها تاکنون نتیجه ای را در بر نداشته است. با این حال همه دولت ها بر نظام بین المللی حقوق بشر با وجود تفاسیر متفاوتی که از آن دارند به عنوان مبنای مشترک بحث درباره این موضوع اتفاق نظر دارند. در این مقاله ضمن تشریح ماهیت شبیه سازی و رویکرد حقوق بین المللی به این پدیده به ضرورت مبنا قرار گرفتن نظام بین المللی حقوق بشر برای نظام مند کردن شبیه سازی در سطح بین المللی خواهیم پرداخت.

شبیه سازی انسانی،حقوق بشر، حقوق بین الملل، قطعنامه های بین المللی