توانمندسازی سکونتگاه های غیر رسمی با اولویت آسیب های اجتماعی

شکل گیری سکونتگاه های نامتعارف و غیررسمی در نظام شهرنشینی ایران و بخصوص کلان شهرها ناشی از نابرابری های اقتصادی، اجتماعی است که در سطوح ملی و منطقه ای و حتی درون مناطق وجود دارد. رشد و گسترش فیزیکی شهرها و درکنار آن سکونتگاه های غیررسمی که اغلب بدون برنامه بوده است، امروزه در اکثرکشورها به عنوان یکی از مسایل مهم شهری مطرح می باشد و تاثیرات منفی آن درتمامی جنبه های اقتصادی- اجتماعی- کالبدی شهری نمود دارد. این پدیده در کشورهای در حال توسعه از شدت بیشتری برخوردار بوده و متعاقب آن مشکلات ومسایل حادتری را به همراه داشته است. ازجمله این مسایل می توان به تخریب محیط زیست، پایین بودن کیفیت زندگی و ... نام برد. هدف مقاله حاضر بررسی توانمندسازی سکونتگاه های غیر رسمی با اولویت آسیب های اجتماعی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اعتیاد، طلاق، بیکاری، حاشیه نشینی و آسیب های اجتماعی را به عنوان پنج آسیب نیازمند توجه بیشتر و در اولویت برنامه های ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی برای مدیران شهری باید باشد. و می توان گفت با مطرح شدن توسعه پایدار شهری و لزوم توجه به همه ابعاد وجودی شهر، مشکل سکونتگاه های غیررسمی وارد فازمطالعاتی جدیدی شده است که اسکان نادرست حاشیه نشینان باعث شده است که مدیریت شهری نتواند امکانات قابل قبول به آنها ارایه دهد و این مساله منجر به نارضایتی شهروندان از مدیریت شهری و بروز انواع انحرافات اجتماعی در این مناطق گردیده است. و می توان گفت بهروزرسانی و بازنگری سند توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی باید آسیب شناسی دقیقی از اقدامات و فعالیتهای انجام شده در این مناطق و وضعیت موجود آن صورت گیرد؛ همانطور که در سند مصوب هیات وزیران در سال ۱۳۸۲ نیز تاکیده شده، چاره اندیشی برای اسکان غیررسمی و پیشگیری کامل از آن در گرو تحولات ساختاری دراز مدتی است که ریشهکنی فقر، توسعه همه جانبه و ایجاد تعادل های منطقه ای در کشور را به دنبال آورد و تحقق همه این موارد منوط به داشتن سند راهبردی جامع و به روز است.

کلیدواژه ها:

آسیب های اجتماعی ، سکونتگاه های غیررسمی ، توسعه پایدار ، ساماندهی