رویکردی بر معماری و کالبد شهرسازی در پست مدرنیسم

امروز وارد یک دوره جدیدی از ارتباطات جهانی شده ایم که عملا صدها سبک و شیوه زندگی به طور همزمان در کنار هم به فعالیت مشغولند. ممکن است این شیوه ها یکدیگر را درک نکرده و قبول نداشته باشند. مدرنیته نو شدگی، نواندیشی و فرآیندی است کنه در آن طرز نگاه انسان به جهان و به خود متحول می شود. جرات دانستن و فهمیدن یا نوعی احساس اصیل وجودی به او دست می دهد و به این نتیجه می رسد که بایدمجددا درباره جهان و انسان، مستقل از باورهای پیشین بیندیشد و دست به تجربه ها و آزمون های تازه بزند و یا نسبت وجودی تازه ای با هستی برقرار کند. شهرنشینی از مشخصه های بارز قرن بیستم محسوب می گردد که همواره تحت تاثیر نگرشهای فلسفی و با ارایه طرح و برنامه های خاص در مقاطع زمانی مختلف به دنبال ایجاد رفاه و آسایش برای شهروندان و کاهش معضلات فراروی جوامع است. جنبش مدرنیسم متعاقب انقلاب صنعتی و بر پایه خرد و قدرت تکنولوژی شکل گرفت و شهر نیز به عنوان نماد تمدن مدرن تحولات بزرگی را از آن پذیرفت در همین راستا برنامه ریزی شهری با تکیه بر قدرت تکنولوژی به سمت شهرسازی ماشینی روی آورد اما شهر حاصله از تمدن مدرن در بستر حدود یک قرن دچار مشکلاتی گردید. هدف پژوهش حاضر بررسی رویکردی بر معماری و کالبد شهرسازی در پست مدرنیسم می باشد نتایج پژوهش نشان می دهد معماری مدرن درصدد است تمامی دغدغه های بشریت را به شکل فیزیکی تجسم بخشد و به این ترتیب خود به شکل یک افسانه در می آید، افسانه ماشینی شایان ستایش. مفهوم کلیدی نقد پستمدرن بر معماری و شهرسازی مدرن، از دست دادن هویت یا ساخت فضاهای بی هویت است. در عرصه معماری دو دغدغه اصلی به چشم می خورد؛ نخست دغدغه ای فرهنگی که از شهر انتظار دارد هویت ملی را منعکس کند و دوم صرف نظر از هویت ملی، شهر دست کم هویتی برای خود تعریف کند. هر دو بر مفاهیم هویت و تشخص به عنوان ویژگی های قابل تمایز تاکید دارند.

کلیدواژه ها:

معماری ، کالبد شهرسازی ، پست مدرنیسم