یونس غفاری - گروه طراحی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس
مریم حیدری - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی(ره) شهرری، تهران، ایران
مصطفی عبدالله زاده رودپشتی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی(ره) شهرری، تهران، ایران
فاطمه ایمانی - دانشجوی دکترای جامعه شناسی اقتصاد و توسعه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن
پریسا قاسمی جمال

اسکان غیررسمی در اکثر شهرهای ایران مانند بسیاری از دیگر کشورهای جهان، پدیده ای روبه رشد می باشد که این شهرها را با مسایل جدیدی روبرو ساخته است.سیاست های ناکارآمد در عرصه برنامه ریزی مسکن و بازتاب های بحران اقتصاد جهانی به تدریج با شکل گیری و گسترش پدیده ای با عنوان شهری شدن فقر یا فقر شهری شده است که یکی از نتایج آن اسکان غیر رسمی است. تا به امروز، سیاست های مواجهه با سکونتگاه های غیر رسمی عمدتا با نگاه مقابله و در جهت پیراستن آسیب های اجتماعی، ناهنجاری های کالبدی و یا اصلاح و تعدیل برخی قوانین مرتبط با مسکن بوده است.رشد شتابان مهاجرت به شهرهاو توسعه بی قاعده کلانشهرها علت اصلی شکلگیری مناطق حاشیه نشین است. رشد مناطق حاشیه نشین نمود بارز فقر شهری و بی سازمانی اجتماعی می باشند. به نحوی که امروزه به عنوان مهمترین کانونهای بروز ناهنجاری و جرایم اجتماعی شناخته میشوند. امروزه بسیاری از مردم جهان در سکونتگاه های نامناسبی زندگی میکنند که فاقد امکانات لازم جهت زندگی انسانی هستند اینگونه مناطق به اسکان غیررسمی شهرت یافته اند. هدف تحقیق حاضر ارایه راهکارهای توانمندسازی محلات اسکان غیررسمی با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد اسکان غیررسمی نتیجه رشد فزاینده جمعیت و مهاجرت و خصوصا مهاجرت های روستا - شهری است زیرا شهرها نتوانسته اند مسکن مناسب را برای این جمعیت فزاینده فراهم نمایند.هدر نهایت راهکارهایی برای کاهش آثار زیان بار حاشیه نشینی ارایه گردیده است.با این که این سکونتگاه از خدمات و تسهیلات شهری استفاده نموده و به رشد خود در بدنه شهر همانند محلات دیگر ادامه می دهند لیکن با ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و کالبدی نابسامان خود نوعی گسیختگی را برکل فضای شهر تحمیل نموده اند.

اسکان غیررسمی، نظام شهری نوین، شهرسازی پایدار، توانمندسازی