کنترل تولید آب در یکی از میادین فراساحلی ایران با استفاده از ژل های پلیمری

با پذیرفتن مهاجرت اولیه و ثانویه سیالات هیدروکربنی به عنوان نظریه تشکیل مخازن زیرزمینی نفت و گاز، آب همزاد را می توان عضو جدایی ناپذیر تماامی مخازن هیدروکربوری دانست. با توجه به مشکلات بسیاری که تولید آب به همراه خواهد داشت، شرکت های تولید کننده نفت همواره در تلاش هستند تا از تولید آن جلوگیری نمایند. در غیر این صورت برای فرآورش و دفع آن مجبور به برنامه ریزی و صرف هزینه های گزاف خواهند بود. امروزه روش های مختلفی از جمله درمان های مکانیکی و شیمیایی برای کنترل تولید آب اضافی ناخواسته مورد استفاده قرار می گیرد که یکی از این روش ها استفاده از ژل های پلیمری می باشد. در این پژوهش با انجام آزمایش های گوناگون بر روی ژل رایج جهت کنترل تولید آب اضافی حاصل از ترکیب پلی اکریل آمید و کروم (III) استات، پس از دستیابی به رنج مطلوب خواص مورد نیاز ژل و محلول حاوی ژل، تست های پایلوت بر روی نمونه میکرومدل تهیه شده بر طبق از یکی از مخازن فراساحلی کشور که تحت فرایند ازدیاد برداشتی تزریق آب قرار داشت، انجام گردید. نتایج آزمایش نشان داد افزایش غلظت پلیمر و عامل شبکه کننده باعث کاهش زمان بندش می شود. همچنین افزایش pH باعث می شود نرخ شبکه شدن کاهش یافته و زمان ژل شدن افزایش یابد. با افزایش دما و شوری نیز زمان ژل شدن افزایش یابد. با افزایش دما و شوری نیز زمان ژل شدن کاهش می یابد. نتایج همچنین نشان داد که در حالت میکرومدل بدون لایه پر تراوا، ژل پلیمری قادر است که نواحی میانی میکرومدل را مسدود کند و آب را به سمت نواحی کناری میکرومدل هدایت کند. در حالت میکرومدل دارای لایه پرتراوا نیز ژل پلیمری باعث مسدود سازی ناحیه پرتراوا می شود و آب به نواحی دیگر میکرومدل منتقل شده و دیتر به بخش تولیدی می رسد. میزان تولید نفت در حضور ژل پلیمر در حالت میکرومدل بدون ناحیه پر تراوا به میزان 34 درصد و در حالت میکرومدل دارای ناحیه پرتراوا به میزان 50 درصد از تولید نفت در غیاب ژل پلیمر بیشتر است. همچنین افت فشار در حضور ژل پلیمر در سیستم بیشتر از افت فشار در غیاب آن است.

کلیدواژه ها:

مسدودسازی مسیر تولید آب ، کنترل رفتار سازگاری ، درمان شمیایی ، ژل پلیمر ، پلی اکریل آمید