انطباق واجی واکه‌های انگلیسی با فارسی در چارچوب انگارة شنیداری

انطباق واجی به تغییراتی گفته می‌شود که بر وام‌واژه‌های زبان اِعمال می‌شود تا ساخت واجی وام‌واژه‌ها با نظام آوایی آن زبان هماهنگ شوند. در پژوهش حاضر، نحوة انطباق واجی واکه‌های زبان انگلیسی با فضای واکه‌ای زبان فارسی در چارچوب نظریة همگونی شنیداری بررسی شده است. نظریة همگونی شنیداری، انطباق واجی را نوعی تغییر واجی در زبان وام‌گیرنده می‌داند که با حداقل تغییرات آوایی در فضای آکوستیکی گفتار همراه است. بر اساس این، پیرو پیش‌بینی‌های این نظریه فرض شد انطباق واجی واکه‌های انگلیسی با فارسی تابع فاصلة آکوستیکی بین واکه‌ها در یک فضای واکه‌ای - تطبیقی (انگلیسی-فارسی) است. در این پژوهش، مرحلة نخست از فرایند انطباق واجی واکه‌ها در چارچوب واج‌شناسی آزمایشگاهی انجام شد. برای به دست آوردن فضای واکه‌ای زبان‌های فارسی و انگلیسی از پیکره‌های گفتاری طبیعی این زبان‌ها (پیکرة فارس‌دات برای زبان فارسی و پیکرة آکسفورد بوکورمز برای زبان انگلیسی آمریکایی) استفاده شد. مقادیر بسامد‌های F1 و F2-F1 برای محاسبة فضای واکه‌ای فارسی و انگلیسی و همچنین فضای واکه‌ای تطبیقی واکه‌ها اندازه‌گیری شدند. نتایج نشان دادند انطباق واجی واکه‌های زبان انگلیسی با فارسی تابع فاصلة آکوستیکی - ادراکی بین واکه‌های دو زبان است؛ به این معنا که هر واکه از زبان انگلیسی در فرایند انطباق واجی به واکه‌ای در زبان فارسی نگاشته می‌شود که بیشترین شباهت آوایی ممکن را با آن داشته باشد. 

کلیدواژه ها:

انطباق واجی ، نظریة همگونی شنیداری ، فضای واکه‌ای ، شباهت آکوستیکی ، فاصلة آکوستیکی