هویّت رئالیسم و مشروطیّت ایران بر پایۀ سروده‎های فرّخی یزدی و عارف قزوینی

رئالیسم، مکتبی ادبی‎، تاثیر‎گذار، عینی و بیرونی است که در اواسط قرن نوزدهم در فرانسه ظهور کرد و به سرعت گسترش‎یافت و شاعران،  نویسندگان و هنرمندان را به سوی خود کشاند. در ایران نیز همگام با حرکت مشروطه‎خواهان، در عرصۀ هویّتی نیز دگرگونی‎هایی در عناصر هویّت‎بخشی ایرانی به‎وجود‎آمد و شاعران و نویسندگان به هویّت ملّی و انحطاط و عقب‎ماندگی کشور توجّه نشان‎دادند. فرّخی‎ یزدی و عارف‎ قزوینی شاعران انقلابی این عصر، با گرایش شدید به آزادی‎خواهی و حمایت از کارگران و کشاورزان، به اوضاع کشور توجّه نشان‎دادند. مقالۀ حاضر در‎صدد ‎است با بهره‎گیری از روش تحلیل محتوا، (توصیفی- تحلیلی) میزان توجّه به مولّفه‎های هویّتی رئالیسم انقلابی در اشعار دو شاعر رئالیست  عصر مشروطه را مورد تحلیل و تبیین قرار‎دهد. بدین منظور، مولّفه‎های هویّتی رئالیسم در شعر آنان مورد بررسی و ارزیابی قرار‎ گرفته‎‎است. یافته‎های این بررسی نشان می‎دهد شاعران رئالیست عصر مشروطه توجّه ویژه‎ای به شاخصه‎ها و عناصر هویّتی رئالیسم انقلابی داشته‎اند و با بهره‎گیری از جلوه‎های گوناگون ادب پایداری آیینی(اسلامی) و ملّی، مخاطبان خود را به مبارزه و پایداری ترغیب و تشویق می‎‎نمایند.

کلیدواژه ها:

هویّت ‎رئالیسم ، ‎مشروطیّت ، انقلاب ، فرّخی یزدی ، عارف قزوینی