اهمیت نقش و جایگاه دیپلماسی فرهنگی در بسط روابط ایران و ازبکستان
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 460
فایل این مقاله در 26 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PRIW-10-2_002
تاریخ نمایه سازی: 8 بهمن 1399
چکیده مقاله:
«دیپلماسی فرهنگی» رویکردی است مبتنی بر نقش و جایگاه عوامل پیوندگر «فرهنگ» در روابط میان کشورها و ملتها. هدف نهایی اینگونه از دیپلماسی- در یک فضای صمیمانه، همگرا و بدور از تشنج، ارائه یک تصویر مطلوب از روابط همهجانبه، بر اساس اشتراکات تمدنی- فرهنگی و هویتی میان کشورهاست. روابط ایران و ازبکستان با وجود علقه و عقبههای غنی فرهنگی در طول کمتر از سه دهه (از1991م)، همواره دچار ضعف و نوسان بوده است. با مرگ اسلام کریماف (2 سپتامبر 2016) و روی کار آمدن شوکت میرضیایف (14 دسامبر 2016)، فصل جدیدی در روابط خارجی ازبکستان با سایر کشورها و از جمله ایران آغاز شد. براساس سیاست تداوم و تغییر با کمی انعطاف بیشتر، دولت جدید خواستار تعمیق و گسترش روابط دوستانه با ایران است. دراین راستا سوال اصلی مقاله پیشرو این گونه است؛ با عطف به پیشینه تاریخی- تمدنی ایران در آسیای مرکزی بهطور عام و ازبکستان به طور خاص، ایران و ازبکستان چگونه میتوانند روابط همگرا و روبه جلویی داشته باشند؟ ازآنجایی که ازبکستان (همانند اغلب جمهوریهای آسیای مرکز) عقبه تمدنی و فرهنگی ایران به حساب میآید، دو کشور قادرند در چارچوب «دیپلماسی فرهنگی»، ضمن خنثی کردن زمینههای تهدید، روابط همگرا و روبه رشدی را در همه زمینهها دنبال نمایند. ازاینحیث در روابط و تعاملات فرهنگی- تمدنی ایران و ازبکستان، مؤلفههایی همچون اسلام بهعنوان دین مشترک، زبان فارسی، مفاخر مشترک، حضور فرهنگ ایران در ازبکستان، جذابیتهای میراث تمدنی، تاریخی و طبیعی، توریسم، اقتصاد و... وجود دارد که میتواند موجب تقویت روابط دو کشور شود.«دیپلماسی فرهنگی» رویکردی است مبتنی بر نقش و جایگاه عوامل پیوندگر «فرهنگ» در روابط میان کشورها و ملتها. هدف نهایی اینگونه از دیپلماسی- در یک فضای صمیمانه، همگرا و بدور از تشنج، ارائه یک تصویر مطلوب از روابط همهجانبه، بر اساس اشتراکات تمدنی- فرهنگی و هویتی میان کشورهاست. روابط ایران و ازبکستان با وجود علقه و عقبههای غنی فرهنگی در طول کمتر از سه دهه (از1991م)، همواره دچار ضعف و نوسان بوده است. با مرگ اسلام کریماف (2 سپتامبر 2016) و روی کار آمدن شوکت میرضیایف (14 دسامبر 2016)، فصل جدیدی در روابط خارجی ازبکستان با سایر کشورها و از جمله ایران آغاز شد. براساس سیاست تداوم و تغییر با کمی انعطاف بیشتر، دولت جدید خواستار تعمیق و گسترش روابط دوستانه با ایران است. دراین راستا سوال اصلی مقاله پیشرو این گونه است؛ با عطف به پیشینه تاریخی- تمدنی ایران در آسیای مرکزی بهطور عام و ازبکستان به طور خاص، ایران و ازبکستان چگونه میتوانند روابط همگرا و روبه جلویی داشته باشند؟ ازآنجایی که ازبکستان (همانند اغلب جمهوریهای آسیای مرکز) عقبه تمدنی و فرهنگی ایران به حساب میآید، دو کشور قادرند در چارچوب «دیپلماسی فرهنگی»، ضمن خنثی کردن زمینههای تهدید، روابط همگرا و روبه رشدی را در همه زمینهها دنبال نمایند. ازاینحیث در روابط و تعاملات فرهنگی- تمدنی ایران و ازبکستان، مؤلفههایی همچون اسلام بهعنوان دین مشترک، زبان فارسی، مفاخر مشترک، حضور فرهنگ ایران در ازبکستان، جذابیتهای میراث تمدنی، تاریخی و طبیعی، توریسم، اقتصاد و... وجود دارد که میتواند موجب تقویت روابط دو کشور شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سیدهادی زرقانی
Professor
ابراهیم احمدی
دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی دانشگاه تربیت مدرس
علی حکیمی خرم
دانش آموخته کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی دانشگاه خوارزمی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :