آرزو سامانیان - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق مالی-اقتصادی، موسسه آموزش عالی آپادانا،شیراز،ایران

برخورداری از محیط زیست سالم یکی از حقوق اساسی هر فرد در جامعه است که در ایران در قانون اساسی (اصل پنجاهم) نیز مورد توجه قرارگرفته است. قوانین زیست محیطی نه تنها بر افراد بلکه بر نهادهای دولتی و غیردولتی نیز لازم الاجرا است و در این میان نهادها، به دلیلگستردگی فعالیت های خود در جامعه نسبت به افراد، مسئولیت سنگین تری را در این زمینه به دوش میکشند. نقش قوه مقننه و قوه قضائیهدر این حوزه شامل نظارت بر فعالیت های زیست محیطی نهادها، وضع قوانین برای پیشگیری از آلودگی های زیست محیطی نهادها در حد امکان،تعقیب و مجازات نهادها در صورت تخلف ایشان می باشد. در این میان، مساله مهم مشارکت حداکثری افراد حقیقی جامعه در طرح دعوی علیهنهادهای دولتی و غیردولتی در صورت تخلفات زیست محیطی ایشان در چارچوب قانون و حق محیط زیست فردی و پیگیری قضایی بهینهمی باشد. در این راستا، مقاله حاضر با بررسی قوانین مختلف زیست محیطی جمهوری اسلامی ایران به طرح این مساله می پردازد که افراد حقیقیتا چه میزان قادر به طرح دعوی علیه نهادها در صورت تخلفات زیست محیطی آنها هستند.

خسارات زیست محیطی، جرایم زیست محیطی، شکایت قضایی، قانون، نهادهای دولتی و غیردولتی