موانع حقوقی بهره مندی جامعه از محیط زیست سالم در پرتو حقوق شهروندی

اصل پنجاهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مقررمی دارد: «درجمهوری اسلامی حفاظت از محیط زیست که نسل امروز و نسل های بعدباید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می گردد. از این رو فعالیت های اقتصادی و غیر آن که با آلودگی محیطزیست یا تخریب غیرقابل جبران آن ملازمه پیدا کند، ممنوع است» اما گسترش بی رویه و بی ضابطه از منابع طبیعی، آلودگی آبها، بالا آمدنآب دریاها، فرسایش خاک، بهره برداری بیش از حد از منابع طبیعی، تجاوز به جنگل ها، آلودگی هوا، نازک شدن لایه ازون، از بین رفتن تالاب ها، خشکشدن دریاچه ها، آلودگی های صوتی، تخریب فضای سبز و غیره، سلامتی روحی، روانی و جسمی شهروندان را به خطر می اندازد و اصلی ترینحقوق شهروندی را که همانا حق حیات و سلامتی است با خطر جدی مواجه می سازد. به همین دلیل مدیریت و اداره محیط زیست شهرینیازمند هوشمندی و درایت بسیاری است که این امر تنها در سایه وجود قوانین و مقررات شفاف،کارآمد و به روز امکان پذیر است تا از جهتیبرخورداری از محیط زیست سالم را برای شهروندان تضمین نماید و از جهت دیگر مانع از پیشرفت فعالیت های تولیدی ، صنعتی و خدماتی کهبرای انسان امروز امری ضروری و اجتناب ناپذیر است، ره آورد حقوق شهروندی مشارکت ورزی افراد در تلاش برای حفظ محیط زیست، شناختموانع بهره مندی جامعه از محیط زیست سالم، کوشش برای برقراری حاکمیت قانون و حذف مدیران ناشایسته است . این تحقیق در صدد تجزیهو تحلیل موانع حقوق بهره مندی جامعه از محیط زیست سالم در پرتو حقوق شهروندی است.

کلیدواژه ها:

حقوق شهروندی ، محیط زیست ، آلودگی