بررسی تأثیرکاربرد لیزرکم توان بر ترمیم نقص استخوانی در موش‌های صحرایی ماده دیابتیک و استئوپوروتیک با استفاده از تکنیک Real-time PCR

مقدمه: در مبتلایان به دیابت نوع یک تشکیل استخوان مختل شده و ریز ساختار استخوان تغییر می ‌کند. مهم ترین عارضه متابولیکی در دیابت، استئوپوروز بوده که با کاهش توده استخوانی و تخریب ساختار استخوان مشخص می‌‌‌ شود. هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر کاربرد لیزر کم توان در ترمیم نقص استخوانی در مدل تجربی دیابت و استئوپوروز می ‌باشد. مواد و روش ها: 30 سر موش صحرایی ماده چهار ماهه، نژاد ویستار با وزن 220-190 گرم انتخاب و به طور تصادفی به شش گروه شامل 1: کنترل غیر دیابتی( Co.)، 2: لیزر غیر دیابتی(L.)، 3: کنترل دیابتی(Co.D.)، 4: لیزردیابتی(L.D.)، 5: آلندرونیت دیابتی(A.D.)، و 6: لیزر+آلندرونیت دیابتی(.L.A.D) تقسیم شدند. دیابت در گروه‌ های 3، 4، 5 و 6 القا شد. همه گروه ‌ها تحت عمل جراحی اوارکتومی‌ و نقص استخوانی جزئی قرار گرفتند. در گروه لیزر، لیزر کم توان(80 Hz  , J/cm2 5/1 nm,  890) به 3 نقطه در محل نقص تابانده ‌شد. بعد از یک ماه، استخوان ‌های تیبیا برداشت و Real-time  PCR انجام شد. داده‌ های گروه‌ ها با روش ANOVA با سطح معنی ‌داری(P<0.05) مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته‌ های پژوهش: تحلیل آماری  tنشان داد که کاهش معنی ‌داری در دانسیته استخوان تیبیای موش ‌های دیابتیک استئوپوروتیک در مقایسه با گروه کنترل غیر دیابتی وجود دارد. تحلیل داده ‌های بیان ژن(ANOVA, P<0.05) نشان داد که بین گروه لیزر+آلندرونیت دیابتی با سایر گروه ‌ها از نظر بیان ژن Runx2 و Osteocalcin اختلاف معنی‌ داری وجود دارد. بحث و نتیجه ‌گیری: با توجه به یافته‌ ها می ‌توان گفت که درمان ترکیبی لیزر و آلندرونیت باعث تسریع در ترمیم نقص استخوانی جزئی در مدل تجربی دیابتیک استئوپوروتیک می ‌شود.

کلیدواژه ها:

Low-level laser ، Osteoporosis ، Partial bone defect ، Real-time PCR ، Type 1 diabetes ، دیابت نوع یک ، استئوپوروزیس ، نقص استخوانی جزئی ، لیزر کم توان ، Real- time PCR