رابطه کمبودهای اجتماعی و مهارت فردی با توانمندسازی رفتاری در دانش‌آموزان دوره اول متوسطه شهر یزد

اهداف: نوجوانان با توانمندسازی رفتارهای خود در زمینه‌های مختلف بر چالش‌ها و مشکلات اجتماعی غلبه می‌کنند. بر این اساس، هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه کمبودهای اجتماعی و مهارت فردی با توانمندسازی رفتاری در دانش‌آموزان دوره اول متوسطه بود. ابزار و روش‌ها: روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی است. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش‌آموزان دوره اول متوسطه شهر یزد در سال تحصیلی 98-1397 بودند و تعداد نمونه بر اساس جدول مورگان 372 نفر تعیین ‌شد. روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای است و ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه‌های استاندارد خودتوانمندسازی اجتماعی، مهارت‌های فردی و کمبودهای اجتماعی بود. تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به‌کمک نرم‌افزار SPSS 20 انجام گرفت. یافته‌ها: بین کمبودهای اجتماعی با توانمندسازی رفتاری دانش‌آموزان ارتباط معکوس وجود دارد. این ارتباط با ابعاد مهارت شناختی، مهارت رفتاری و آمایه انگیزشی معنادار بود (0.05>p)، اما با بُعد کفایت هیجانی رابطه معنی‌داری وجود ندارد (0.05توانمندسازی رفتاری دانش‌آموزان ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد که بین ابعاد آن (مهارت ‌شناختی، مهارت رفتاری، کفایت هیجانی و آمایه انگیزشی) نیز به همین صورت بوده است (0.05>p). همچنین متغیرهای کمبودهای اجتماعی و مهارت فردی دانش‌آموزان می‌تواند تغییرات متغیر توانمندسازی رفتاری دانش‌آموزان را پیش‌بینی کند (0.175=R2). نتیجه‌گیری: کمبودهای اجتماعی با توانمندسازی رفتاری دانش‌آموزان رابطه معکوس و مهارت فردی با توانمندسازی رفتاری دانش‌آموزان رابطه مثبت داشته و می‌تواند آن را پیش‌بینی کند.

کلیدواژه ها:

Deficiency ، Social Skills ، Empowerment ، Student ، Yazd. ، کمبود ، مهارت اجتماعی ، توانمندسازی ، دانش‌آموز ، یزد