تاثیر مخارج بهداشتی بر بهره‌وری نیروی کار در ایران طی سال‌های 1392-1384

مقدمه: افزایش سرمایه انسانی و کیفیت نیروی انسانی به واسطه افزایش بهداشت و سلامت یکی از عوامل مهم و موثر برای افزایش رشد اقتصادی است که در سطح ثابت نهاده‌ها منجر به افزایش بهره‌وری می‌شود. روش بررسی: مطالعه حاضر از داده‌های ترکیبی برای 30 استان کشور و دوره زمانی سال 1384 تا 1392 که از داده‌های منطقه‌ای مرکز آمار به دست آمده است، و  تخمین مدل منکیو، رومر و وایل با روش روش پانل دیتا و گشتاورهای تعمیم‌یافته استفاده می‌کند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهای Spss22 و Eviews8 انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد، که مخارج بهداشتی عمومی نسبت به مخارج بهداشت خصوصی اثر بیشتری بر بهره‌وری نیروی کار دارد، طوری که به ازای 100 ریال افزایش در مخارج بهداشتی خصوصی و دولتی، به ترتیب بهره‌وری به طور معنی دار به اندازه 75/0ریال و 4/27 ریال افزایش می‌یابد. نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه مخارج بهداشتی خصوصی جنبه درمانی دارد، و مخارج بهداشت عمومی جنبه بهداشتی دارد، و همچنین به دلیل اینکه خدمات بهداشتی برای بسیاری از خانوارهای دارای هزینه بالایی است، یکی از وظایف اصلی برای دولت، کاهش هزینه‌ی تمام شده بهداشتی است که منجر به افزایش بهره‌وری می‌شود.    

کلیدواژه ها:

health expenditure ، labor productivity ، generalized method of moments ، Mankiw ، Romer and Weil model. ، مخارج بهداشتی ، بهره‌وری نیروی کار ، گشتاورهای تعمیم‌یافته ، مدل منکیو رومر و وایل.