ارزیابی عناصر تاثیرگذار بر حس مکان شهروندان در بافت های فرسوده (مطالعه موردی: بافت فرسوده منطقه یک مشهد)

بخش مرکزی وفرسوده شهرها تجلی گاه ابعاد فرهنگی ، اقتصادی و اجتماعی مردمانی است که در دوره هایتاریخی در این بخش از شهر روزگار سپری کرده و هویت فرهنگی آن را به ثبت رسانده اند چنانچه ناحیه قدیمیو فرسوده شهرها را شناسنامه واقعی آنها بنامیم سخن گزافی نگفته ایم . بنابراین حفظ ، احیاء و بازسازی آنهاو انطباق آن با کلیت سیستم شهری از جمله ضرورت هایی است که می تواند حیات ناحیه قدیمی و فرسودهشهر را همگام با شهر پیش برد .امروزه الگوی رایج برنامه ریزی احیاء و مرمت ناحیه فرسوده شهرها ، برنامهریزی سیستمی و همه جانبه است که در یک فرایند به هم پیوسته و منسجم، مسائل اقتصادی، اجتماعی،فرهنگی، جمعیتی و کالبدی را باهم و برای هم می بیند و تاش می کند که ضمن تحلیل ویژگی ها و اثراتآن بر یکدیگر، پیوندی میان آنها برقرار کرده و در نهایت برنامه ای جامع و یکپارچه جهت برنامه ریزی واحیاء ناحیه فرسوده و تاریخی شهرها ارائه نماید.یکی از ابعاد برنامه ریزی سیستمی ارزیابی عوامل موثر درحس مکان است. مقاله حاضر با هدف تحلیل سنجش عوامل مؤثر بر حس مکان شهروندان درمنطقه یکشهرداری مشهد و در بافت فرسوده آبکوه و بر اساس یافته ها و نتایج یک بررسی میدانی تهیه شده است.روش جمع آوری اطلاعات بر مبنای مطالعات اسنادی، میدانی و پیمایشی بوده است. برای تجزیه و تحلیلداده ها از آزمون اسپیرمن وکندال در نرم افزار SPSS استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد هرچه میزان رضایتمندی شهروندان از خدمات رسانی مدیران شهری بیشتر باشد، به همان اندازه حس مکاندر بین شهروندان افزایش می یابد که این همبستگی در منطقه مورد مطالعه 47 / 0 می باشد؛ همچنین هر چهامنیت بیشتر باشد، به همان اندازه حس مکان افزایش م ییابد، که این میزان همبستگی در منطقه موردمطالعه، 50 / 0 است.

کلیدواژه ها:

مشهد ، حس مکان ، بافت فرسوده ، خدمات رسانی ، امنیت ، برنامه ریزی سیستمی