بررسی نقش آلومینیوم در استعداد به خوردگی موضعی میکروگالوانیکی منطقه ذوب در اتصالات جوش فولاد هادفیلد

در این پژوهش، تأثیر آلومینیوم بر مقاومت خوردگی منطقه ذوب اتصالات جوش فولاد هادفیلد مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور، ابتدا 4 عدد ورق آستنیته شده (دو ورق بدون آلومینیوم و دو ورق حاوی 7/1 درصد وزنی آلومینیوم) به ضخامت mm2 از فولاد هادفیلد تهیه شده و سپس برای جوشکاری از فرآیند SMAW استفاده گردید. سپس برای بررسی رفتار خوردگی منطقه ذوب هردو اتصال جوشکاری شده از روش‌های پلاریزاسیون پتانسیودینامیک و طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی در محلول 5/3 درصد وزنی کلرید سدیم استفاده شد. همچنین برای بررسی ریزساختار فلز جوش در اتصالات جوشکاری شده از میکروسکوپ نوری و برای تعیین مکانیسم خوردگی از میکروسکوپ الکترونی روبشی استفاده شد. نتایج آزمایش‌های خوردگی نشان داد که منطقه ذوب اتصال جوشکاری ورق‌های حاوی آلومینیوم، مقاومت خوردگی بیشتری دارند. زیرا آلومینیوم باعث افزایش حلالیت کربن در فاز آستنیت شده بود و عوامل تشدید کننده‌ی خوردگی موضعی میکروگالوانیکی نظیر کاربیدها و مرزدانه‌ها را کاهش داده بود. اما براساس آنچه که به وضوح در تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی قابل مشاهده بود، به کارگیری طرح اتصال حاوی آلومینیوم نسبت به طرح اتصال بدون آلومینیوم منجر به تبدیل مکانیسم خوردگی فلز جوش از خوردگی یکنواخت به خوردگی موضعی میکروگالوانیکی در اتصالات جوش فولاد هادفیلد گردیده است.

کلیدواژه ها:

فولاد هادفیلد ، رفتار خوردگی ، اتصالات جوشکاری ، فلز جوش ، ریزساختار