مهرنوش پورسعید اصفهانی - کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
ماه گل توکلی - استادیار روان شناسی، گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
حمیدطاهر نشاط دوست - استاد روان شناسی، گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

مقدمه: کاهش خاص‌ بودن حافظه به عنوان یکی از فرآیند‌های شناختی اصلی در افسردگی مطرح شده ‌است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش اختصاصی‌سازی حافظه سرگذشتی بر افسردگی و نشخوار فکری ‌اشتراکی در دانشجویان دختر افسرده دانشگاه اصفهان‌ در سال تحصیلی 97-96 بود. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون_پس آزمون همراه با پیگیری دو ماهه بود. تعداد 20 نفر از دانشجویان دختر افسرده به شیوه هدفمند انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار‌ داده ‌شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه افسردگی بک–نسخه دوم، پرسشنامه نشخوار فکری اشتراکی بود. گروه آزمایش آموزش اختصاصی‌سازی‌ حافظه سرگذشتی را به مدت 5 جلسه هفتگی، دریافت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس انجام گرفت. یافته‌ها: بر طبق نتایج، آموزش اختصاصی‌سازی‌ حافظه سرگذشتی منجر به بهبود افسردگی در مرحله پس‌آزمون و پیگیری در گروه آزمایش شده است (05/0>P). همچنین نتایج پژوهش نشان داد که آموزش اختصاصی‌سازی‌ حافظه سرگذشتی تأثیر معناداری بر نشخوار فکری اشتراکی گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نداشته است. نتیجه‌گیری: به طور کلی، می‌توان نتیجه گرفت که آموزش اختصاصی‌سازی ‌حافظه سرگذشتی روش مؤثری برای کاهش افسردگی است و با توجه به سهولت و تعداد کم جلسات این آموزش، می­توان از آن در کنار سایر درمان‌ها برای کاهش آسیب‌پذیری به افسردگی سود جست.

Depression, Memory specificity training, Autobiographical memory, Co-rumination, افسردگی, آموزش ‌اختصاصی‌سازی حافظه, حافظه ‌سرگذشتی, نشخوار فکری اشتراکی