بررسی مفهوم صبر و شکر با تکیه بر آثار کیمیای سعادت و رساله قشیریه

قرن پنجم را می توان دوره رونق و رشد کامل آثار عرفانی و همچنین تثبیت علمی و عملی آن دانست که با ظهور مولفان بزرگ همراه بود. تشکیلات صوفیه و مجلس گفتن مشایخ در این زمان بیش از هر دوره ای رواج و معنویت داشته است. صبر و شکر از موضوعات مهم متون تألیف شده است. صبر، ترک شکایت از رنج و درد است به غیر خدا نه به خدا و شکر، اظهار نعمت منعم و ثنا گفتن آن به سبب احسانش است اعم از اینکه به زبان باشد یا دست و دل. شکر خود دنباله رو مقام صبر است می توان نتیجه آن این باشد چنانکه خداوند بخاطر صبری که بنده در برابر بلا و مصیبت داشته است بر او ثوابی نازل می کند و بربنده واجب است به سبب ثوابی که بر او نازل شده شکر متناسب با آن را به جای بیاورد. شکر هر نعمت متناسب با آن نعمت است و این شکر توفیقی از جانب خداوند است. صرف کردن نعمت های خداوند در راه طاعت او شکر است و به کارگیری نعمت ها در راه مکروه کفران نعمت است. در این مقاله به بررسی مفاهیم صبر و شکر از منظر دو اثر تعلیمی صوفیه و همچنین به بیان عقاید و دیدگاه مولفین آن ها که در قرن پنجم تدوین شده پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

صبر ، شکر ، تصوف ، غزالی ، قشیری