سیدعلی هاشمی - دانشجوی دکترای رشته علوم سیاسی-گرایش سیاستگذاری عمومی،دانشگاه آزاد اسلامی،
میترا راه نجات - استادیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران،
فتاح شریف زاده - استاد تمام دانشکده مدیریت دانشگاه علامه طباطبایی، تهران،
محمدرضا سعدی - استادیار دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی،

در دو دهۀ اخیر، گسترش‌ فناوری اطلاعات و ارتباطات در خدمات و زیرساخت‌های شهری که زمینه‌ساز افزایش همکاری میان کنشگران اصلی شهرها شده است، شهر هوشمند به وجود آورده است. این نوع شهرها زمینه‌ساز تحول در مدیریت و کنترل دولت‌ها بر شهرها شده‌اند. با نگاهی مقایسه‌ای به شاخص‌های دو راهبرد حکمرانی خوب و شهر هوشمند می‌توان دریافت که این‌دو با یکدیگر رابطۀ لازم و ملزومی دارند.؛ یعنی ارکان اعتراض، پاسخ‌گویی، ثبات سیاسی، فقدان خشونت، و اثربخشی دولت، از شاخص‌های حکمرانی خوب به‌شمار می‌آیند که باید در بستر ارکان مختلف شهر هوشمند تجسم و تحقق یابند. ایران، در طول سه دهۀ گذشته با رشد بی‌قوارۀ شهرها روبه‌رو شده است.با توجه به مشکلات هویتی و مدیریتی تهران؛ این پرسش مطرح می‌شود که «چه نسبتی میان حکمرانی خوب و هوشمندسازی تهران وجود دارد؟ به‌نظر می‌رسد، معضل چندپارگی مدیریت شهری در عرصۀ سیاست‌گذاری، تصمیم‌سازی، برنامه‌ریزی، هدایت، و نظارت، مهم‌ترین مانع همبستگی مثبت میان حکمرانی خوب و هوشمندسازی تهران است. این مقاله درصدد سنجش فرضیه موردنظر خود با به‌کارگیری شیوه توصیفیـ‌‌تحلیلی و داده‌های اسنادی و بایگانی است.

شهر هوشمند, حکمرانی خوب, تهران, مدیریت شهری