دیدگاه پساساختارگرایی به برنامه ریزی فضاهای گردشگری

صنعت گردشگری یکی از مهمترین بخش های اقتصاد جهانی است که با ادغام در فضاهای زندگی، چشم انداز جدیدی ایجاد کردهاست، مکانی که اقدامات و راهبردهای محلی تنظیم مجدد میشوند تا جایی که گردشگری در هر جنبه از زندگی امروزی تجلی یابد.فضاهای گردشگری مهمترین فضاهای قابل سکونت هستند که افراد در پی مجموعه ای از آرمان های دیگر مرتبط با موقعیتشان، دریک سیستم پیچیده که همزمان آنها را قادر و محدود می کند مجبور به مصالحه، مهار و مقابله با گردشگری می شوند. در این راستا،برای درک گردشگری به عنوان پدیده ای که بر تجربیات محلی و فضاهای مختلف جهان تأثیر می گذارد، محققان گرفتار اختلافاتبین معتبر و مدرن و عجیب وغریب و معمولی شده اند که سفر را به جستجوی فلسفه ها و دیدگاه های پسا می کشاند. بر این مبنا،جغرافیای پساسافتاری از جملۀ این پارادایم های نوین است که دریچه ای متفاوت را در مطالعات گردشگری باز می کند. از آنجاییکه گردشگری به عنوان پدیده ای است که روابط جدید و پیچیده ای را ایجاد می کند که با پیامدهای فضایی و سیاسی، اما همچنینشخصی، اجتماعی، مادی و حرفه ای همراه است؛ هدف، بررسی این روابط چندگانه ایجادکننده فضاها و هویت های محلی در موردپویایی و برنامه ریزی گردشگری است. این مقاله با روش بازبینی سیستماتیک منابع و تکیه بر ابزار مطالعۀ کتابخانه ای در جمع آوریداده ها، اصول فکری و فلسفی دیدگاه پساسافتارگرایی و انعکاس آن در برنامه ریزی گردشگری را مورد مطالعه قرار داده است. نتایجپژوهش نشان می دهد که ارتباطی بودن فضا- زمان، پیچیدگی واقعیت های شهری و فضایی، کثرت گرایی، چندسطحی بودن مسائل فضایی و گردشگری و مجادله محوری، اصول برنامه ریزی پساسدافتارگرا محسوب می شوند. با این وجود، تحقق واقعی ایندیددگاه در عمل برنامه ریزی گردشگری، نیازمند گسترش مقیاس و تعداد کنشگران و تنوع پروژه های برنامه ریزی، در کنار ادامهپژوهش های نظری و تضارب آراء در این حوزه است.

کلیدواژه ها:

پساسافتارگرایی ، برنامه ریزی فضایی ، فضاهای نرم ، برنامه ریزی گردشگری