پایداری اولیه ایمپلنت عبارت است از درگیری اولیه مکانیکی میان ایمپلنت و استخوان، که یک پیش نیاز اساسی برای ارزیابی موفقیت ایمپلنت گذاری است. پایداری اولیه به صورت برونتنی با اندازه گیری سفتی و بار بیشینه سازه استخوان-ایمپلنت، قابل بررسی است. فرآیندهایی مانند ایمپلنت گذاری و اعمال بار بر روی ایمپلنت، سبب ایجاد آسیب در استخوان شده و منجر به کاهش پایداری اولیه می شود. هدف این مطالعه،یافتن تاثیر آسیب های ایجاد شده در استخوان بر پایداری اولیه سازه استخوان -ایمپلنت در بارگذاری-باربردای فشاری دوره ای است. بدین منظور،پس از آماده سازی نمونه استخوان-ایمپلنت، آزمون مکانیکی بارگذاری- باربرداری فشاری دوره ای به صورت مرحله به مرحله و جابجایی کنترل برروی سازه انجام و در هر مرحله ، از نمونه تصاوی ر میکروسیتی (μCT) گرفته شد. در نهایت سفتی سازه و بارنهایی از آزمون مکانیکی و توزیع کرنش پلاستیک در استخوان با مقایسه تصاویرμCT در هر مرحله با استفاده از روش DVC محاسبه شدند. نتایج این تحقیق نشان داد ، افزایش مرحله به مرحله ی دامنه بارگذاری از صفر تا ۰/۹۶ میلی متر، سبب کاهش ۴۰% سفتی سازه نسبت به سفتی اولیه و افزایش کرنش پلاستیک دراستخوان اطراف ایمپلنت می شود. از نتایج این تحقیق می توان در بهینه سازی طراحی ایمپلنت های دندانی با رویکرد افزایش پایداری اولیه استفاده کرد.