گسترۀ ادبیات پایداری

مفهوم پایداری با سایه روشن های معنایی خود، گسترۀ وسیعی را شامل می شود و بی اغراق می توان آن را یکی از بن مایۀ های اساسی ادبیات فارسی دانست که در ادوار مختلف شعر فارسی و در هر یک از گونه ها و انواع ادبی، خود را به شکلی نمایان ساخته و درون مایه ها و مضامین را درحول خود ایجاد نموده است. تلقی شاعران و نویسندگان از پایداری و مفاهیم وابسته به آن در ادوار مختلف شعر فارسی متفاومت بوده است. آغاز فهم سیاسی روشن از این اصطلاح، بیشتر مربوط به ادبیات مشروطه است و پس از آن با روندی تکاملی و متعالی در ادبیات دفاع مقدس و پیش از آن در ادبیان انقلاب اسلامی، سرچشمۀ تحولات محتوایی گوناگون در ادب فارسی می شود و با جهت دهی های خاص خود، در خدمت رسالت اجتماعی ادبیات برای ساختن جامعۀ مدنی و ایجاد آرمان های اجتماعی مشترک قرار می گیرد. مقالۀ حاضر به منظور پی گیری حضور مفهوم پایداری در آثار ادبی فارسی در طول تاریخ پر فراز و نشیب آن و به روش توصیفی - تحلیلی نوشته شده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، ادوار شعر فارسی ، دفاع مقدس