تحلیل مولفه های ادبیات پایداری در اشعار طاهرۀ صفارزاده

ادبیات، بروز اندیشه ها و عواطف شاعر از رویدادهایی است که در جهان پیرامون وی رخ می دهد. شاعر این حوادث و رویدادها را تجربه و احساس می‌کند و به کمک ذوق هنری خود در زبانی فراهنجار به تصویر می‌کشد تا خوانندۀ شعرش را در فضای فکری و عاطفی خود قرار دهد. بخش وسیعی از آنچه که در ادبیات فارسی بازتاب یافته است؛ پایداری شاعران در برابر مهاجمان به حقوق ملی، انسانی و نهادهای فرهنگی است. یکی از شاعرانی که این اندیشه‌ها در سروده‌هایش دامنۀ فراگیری داشته، طاهره صفارزاده است.نگارندگان در این جستار، در پی پاسخ به این سوال بوده اند که رویکرد صفارزاده به ادبیات پایداری چگونه بوده و کدام یک از مؤلفه‌های ادب پایداری در اشعار او انعکاس داشته است؟ بررسی‌های به‌عمل آمده، نشانگر این موضوع است که صفارزاده جلوه‌ها و مؤلفه‌های مختلف ادب پایداری را در اشعار خود بیان داشته است. یکی از این جلوه ها، پایداری در برابر دشمن خارجی است که بیشترین مؤلفه‌های آن آزادی‌خواهی، استعمارستیزی، صلح طلبی، شعر انقلابی و امید و خوش‌بینی بوده است. پایداری در برابر دشمن داخلی نیز در اشعارش بسامد زیادی دارد و شاعر بر مولفه هایی چون؛ عدالت طلبی؛ مفاسد اجتماعی، فقر، مبارزه با بی هویتی و ستم ستیزی، بسیار تاکید می کند. پایداری در برابر نفس نیز یکی دیگر از مولفه هایی است که در شعر و اندیشۀ او جایگاهی خاص دارد.

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، تعهد ، صفارزادۀ ، مولفه های ادبیات پایداری