کدام گونه امید بخش؟ شتر یا شترمرغ

با افزایش جمعیت جهان، نیاز به پروتئین های گیاهی و حیوانی افزایش می یابد، در ایراننیز بیش از 80 % از وسعت کشور دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است، مهمترین ویژگیاین اقلیم کمبود شدید منابع آبی سطحی و شیرین نبودن قسمت عمده ابهای زیر سطحیاست، تغییرات اقلیمی و خشکسالی نیز شرایط فوق را پیچیده تر می کند، در شرایط فعلیعرصه های کشاورزی رو به کاهش رفته و بالاجبار باید امکان بکارگیری شرایط موجود دراقلیم خشک و نیمه خشک را برای کمک به تولیدات فراهم نمود، برای تامین بخشی ازپروتیین های حیوانی مورد نیاز سبد خانوار، استفاده از دام های با قابلیت تحمل به این اقلیمو شورورزی راهکار موثر و منطقی است، تقریبا اکثر گونه های دام و طیور در شرایط معتدلو مرطوب پرورش می یابند، اما پرورش شتر و شتر مرغ در اقلیم گرم وخشک میسر است وبه راحتی می توانند از گیاهان هالوفیتی تغذیه شوند، هر یک از این گونه ها، دارای ویژگی هایمختلف از نظر نیاز خوراک، نیاز آبی، نوع جایگاه، مدیریت بهداشت وبیماری و فراوری وبازار پسندی محصولات دارند، و بعنوان گونه های امید بخش در شورورزی قابل توصیههستند. درمقاله حاضر ضمن معرفی مزیت نسبی اقتصادی و بهداشتی پرورش شترمرغ نسبتبه سایر دام ها منتج از تحقیقات، ظرفیت های وجودی شتر و شتر مرغ برای ثکثیر و پرورش دراقلیم گرم و خشک و امکان استفاده از هالوفیت های بومی با اشاره به تحقیقات مرتبط در جهانپرداخته و به مشکلات فرارو در شرایط موجود کشور و استان اصفهان اشاره می گردد.

کلیدواژه ها:

شورورزی ، شتر ، شتر مرغ ، مزیت نسبی ، هالوفیت ها