خلاقیت معماری در سنت و مدرنیته

خلاقیت واژه ای است مبهم که ارائه تعریف دقیق از آن دشوار است. همانند هزاران واژه مهم دیگر که با ارائه تعریف فقطآنها را در یک چهارچوب سلیقه ای محدود میکنیم. اما بطور کل می توان گفت: خلاقیت یک فرایند ذهنی است، مرکب ازقدرت ابتکار و انعطاف پذیری که هدف آن تولید یک محصول ارزشمند، کاربردی و نوآورانه است. همه آثار پر ارزش اصیلو ماندنی فرهنگ بشری که زندگی انسان را معنا بخشیده، ریشه در خلاقیت داشته است و این همه را تاریخ علم و هنر به روشنینشان میدهد. خلاقیت و نوآوری نه تنها در معماری بلکه در تمامی هنرها محصولی است که دست خوش دگرگونی در گذرزمان است. روح زمانی که در عصر حاضر و دوران معاصر ما و در دنیای شرقی ما هنر و تفکر نو و پیش رو را می زداید ومی پروراند، حاصل برخورد ناگزیر جامعه سنتی و روزگار مدرن است . در این عصر است که محصول هنری در نبود یکی ازدو طرف خلق نمیشود و هنر عقیم می ماند. شناخت بارزه های اصلی تمدن هر ملت برای مردمش، در حقیقت یک نوعخودشناسی و آگاهی از ریشه های هستی و موجودیت هر فرد و شناسنامه ملی آن قوم است. ناگفته پیداست این امر برای ماایرانیان که وارث فرهنگی بسیار غنی و سرشار بوده ایم بایسته و ضروری است. الگوهای تکامل یافته گذشتگان به عنوان اصولو عناصر اصلی معماری توسط معماران مورد استفاده قرار می گرفته و هر معمار با بهره مندی از دانش و خلاقیت خدادادی وامکانات، محدودیت و نیازهای زمانی می توانست از آنها استفاده نماید. پژوهش حاضر سعی دارد تا با بررسی خلاقیت و شکلگیری آن در معماری و بررسی مفهوم نوآوری در معماری سنتی و قیاس آن با مفهوم نوآوری در معماری مدرن راهکاری درزمینه گذار از این مرز ظریف و شکننده بین سنت و مدرنیته ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، نوآوری ، معماری سنتی ، معماری معاصر