جلوه های پایداری در شعر ابوالقاسم شابی

ابوالقاسم شابی، شاعر انقلابی و دردمند تونسی، از پیشگامان شعر معاصر عربی به شمار می‌رود. وی با احساس غنی شاعرانه و قدرت بیان خود توانست مفاهیم والا و مضامین ژرف و جاودانۀ انسانی را در شعر خویش بیافریند. شعرهای او نمونۀ والائی از ادبیات پایداری است، زیرا او بیشتر از آن که نگران سرنوشت آیندۀ خویش باشد، قلبش برای آینده ملت و مردم کشورش می‌تپید، او می‌خواهد بر ستمگران بشورد و قلم تنها سلاحی است که در دست دارد، لذا خواسته‌های درونی خود را با زبان شعر بیان می‌دارد. شعره «ارادة الحیاة» او که یکی از بهترین نمونه‌های شعر پایداری است، شهرت جهانی یافته و الهام‌بخش ملت‌های مستضعف و ستم کشیده در جهان است. زندگی در شعر او به معنای آگاهی و بیداری اندیشه و حرکت به سمت اصلاح همه‌جانبه است. از این جهت همگانی را به مبارزه و پایداری در برابر ظلم و حاکم و امید به آینده فرامی‌خواند و دشمنان را از شکست و دوستان را از غفلت هشدار می‌دهد. دارا بودن روحیۀ سرکشی و آزادگی، شوق به زندگی و بیزاری از مرگ، ستایش آزادی و آزادگی، شناساندن چهرۀ ظالم و بیان بیداد گری های او، حمایت از جنبش های اصلاح گرایانه مردمی، امید به آینده ای درخشان، از مهمترین جلوه های پایداری در شعر شابی است.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر ، ابوالقاسم شابی ، پایداری ، زندگی ، آزادگی