الزامات بلند مرتبه سازی و میان مرتبه سازی از منظر مدیریت کاهش خطرپذیری لرزه ای

امروزه با توسعه شهرها، ساختمانهاي بلندمرتبه و میان مرتبه به عنوان یکی از اجزاي تاثیرگذار بر محیط شهري موردتوجه سیاستگذاران مدیریت شهري قراردارد . براي ای ن منظور، اعمال ضوابط کنترلی براي تامین الزامات شهرسازي و معماري مانند میزان بارگذاري و تراکم، هماهنگی با بافت و منظر شهري، تامین نور و میدان دید در محیط پیرامونی این ساختمانها مدنظر برنامه ریزان شهري قرار می گیرد. از سوي دیگر، یکی از الزامات توسعه شهري پایدار در شهرهاي لرزه خیز، عملیاتی نمودن برنامه هاي مدیریت کاهش خطرپذیري لرزه اي در سیاست گذاري هاي شهري براي کاهش مخاطرات و کاهش هزینه هاي مدیریت بحران سوانح طبیعی می باشد. به همین لحاظ اطمینان از تامین هدف عملکردي پیشبینی شده براي ساختمانهاي بلندمرتبه و میان مرتبه به خصوص در زمان وقوع سوانح طبیعی مانند زلزله و طوفان، از جمله ضروریات شهرهاي لرزه خیز کشور میباشد. در مقاله حاضر، ارتباط بین ضوابط معماري و شهرسازي میان مرتبه سازي و بلندمرتبه سازي بر شکل گیري سازه هاي داراي نامنظمی در ارتفاع به خصوص نامنظمی هاي هندسی در ارتفاع موردبررسی قرار گرفته و از دیدگاه مهندسی زلزله عملکردي احتمالاتی، تاثیر وجود این نوع از نامنظمی ها بر رفتار لرزه اي ساختمانهاي میان مرتبه و بلندمرتبه ارزیابی شده است. بررسی تاثیر قوانین شهرسازي و معماري بر عملکرد لرزه اي یک نمونه موردي ساختمان ده طبقه حاکی از این بوده است که اعمال این ضوابط بدون درنظرگرفتن ضوابط ویژه براي کنترل عملکرد لرزه اي ، منجر به کاهش 25 درصدي میزان درصد اطمینان از تامین هدف عملکردي ایمنی جانی در ساختمان موردنظر شده است. برمبناي نتایج بررسی، الزامات لازم در تدوین سیاست گذاري هاي بلندمرتبه سازي ومیان مرتبه سازي از منظر مدیریت کاهش خطرپذیري لرزه اي ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت کاهش خطرپذیری لرزه ای ، بلندمرتبه سازی و میان مرتبه سازی ، ساختمانهای عقب رفته ، عملکرد لرزه ای احتمالاتی ، تحلیل قابلیت اعتماد لرزه ای