تجربه دینی در قرآن

پس از پایان یافتن قرون وسطی و آغاز دورهی روشنگری نقدهای جدی توسط اندیشمندان غرب نسبت به رابطه ی عقل و دیـن صورت گرفت، به گونهای که برخی وجود هرگونه رابطه ای را انکار نمودند، و معتقد شدند که معارف دینی قابل توجیـه عقلانـی نیست. زیرا حجیت عقل که پیش از آن به صورت نادرستی موردتأیید قرار گرفته بود، زیر سؤال رفـت، و دیـدگاه هـای جدیـدی پیرامون ماهیت و محدوده ی عقل مطرح گردید. این تغییرات بیشتر تحت جریان رمانتیسم که به عنوان نقـدی بـر عقـل گرایـی افراطی به وجود آمده بود صورت گرفت. از سوی دیگر تجربه گرایی هر چه بیشـتر قـدرت مـیگرفـت و وجـود نـوعی اعتقـادات براساس تجربه احساس نیاز می شد. بنابراین دانشمندان به دنبال این پرسش به دنبال راه کارهای مناسب دیگـری مـی گشـتند. برای مثال یکی از راه کارها راه کار (کی یر که گور) بود که بیان میکرد، که هیچ توجیه عقلانی معتبری بـرای اثبـات باورهـای دینی وجود ندارد. زیرا اصولا ایمان امری برهان ناپذیر است. به نظر او ایمانی که محصول برهان باشد ایمان نیسـت، بلکـه خـود برهان است. در حالی که ایمان نوعی اعتماد به امر ناپیدا و نامعقول است. ایمان نوعی احساس خود رهایی و حرکـت بـه سـوی امور غیر معقول است. در حقیقت ایمان یک انتخاب بدون جهت و بدون دلیل است که امکان برد و باخت در آن اسـت. ولـی در صورت پیروزی جوایز بیشماری درانتظار انسان است.

کلیدواژه ها:

تجربه دینی ، شناختی ، مکاشفه ، مشاهده ، امر قدسی.