جایگاه حضانت ونگهداری کودکان درحقوق ایران

بدون تردید مقررات حجر برای حمایت از شخصیت و سلامت و آزادی اراده ی محجورین وضع شده اند. صغار نیز یک دسته از محجورین هستند که؛ قانونگذار درماده 1210قانون مدنی ، خروج آنان از حجر را، منوط به رسیدن آنها به سن بلوغ دانسته است. البته به عنوان استثنا در تبصره ی این ماده؛ مقرر گردیده است که: این اشخاص پس از رسیدن به سن بلوغ، در صورتی می توانند اموالشان را از ولی ، قیم یا دیگران تحویل گیرند که رشدشان نیز ثابت گردد. صرفنظر از اختلافاتی که در تفسیر این ماده به وجود آمده است؛ تردیدی نیست که در سایه ی حکم مقرر در این ماده، می توان به صغاری که به مرحله ی بلوغ رسیده اند؛ اجازه داد که قبل از رشید شدن، بتوانند ازحضانت والدین و سرپرستان خارج گردیده و به طور مستقل به زندگی خویش ادامه دهند. و پرواضح است که چنین حکمی متضمن آسیبها ی فراوانی برای صغار خواهد بود.حال سؤال این است که آیا در پرتو قاعده ی لاضرر و نیز نظریات فقها میتوان،گامی در جهت حمایت بیشترآنها برداشته و دامنه ی اجرای این حکم قانونی را محدود ساخت؟ روش این تحقیق؛ تحلیلی؛ توصیفی بوده و نگارنده در این نوشتار درصدد است که با تکیه بر برخی از نظرات و قواعد فقهی و اندیشه های حقوقی، پاسخ مناسبی را برای این سؤال ارایه نموده؛ به گونه ای که مصالح صغار نیز بهترتامین گردد.

کلیدواژه ها:

صغیر ، محجور ، بلوغ ، رشد ، حضانت