ارزیابی زیست پذیری شهری با تا کید بر بعد اجتماعی (مطالعه موردی: منطقه یک کلانشهر تبریز)

چالش ها، مشکلات و مسایل متنوع و متعدد شهرها به ویژه کلانشهرها در ابعاد کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی باعث کاهش کیفیت زندگی و زیست پذیری شهری به ویژه در شهرهای کشورهای در حال توسعه گردیده است که لزوم توجه به مقوله زیست پذیری و بهبود وضعیت شاخص های آن را افزایش داده است. از این رو این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و ماهیتکاربردی – عملی به سنجش وضعیت شاخص های اجتماعی زیست پذیری شهری منطقه یک کلانشهر تبریز پرداخته است. داده های مورد نیاز با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، بررسی های میدانی و به کمک پرسشنامه محقق ساخته، در سطح خانوار گردآوری شد هاست. بدین ترتیب که جامعه آماری 63166 خانوار ساکن منطقه یک تبریز است که حجم نمونه طبق فرمول کوکران معادل382 خانوار برآورد شده است. روش نمونه گیری تصادفی ساده است. تحلیل داده ها با روش های آماری توصیفی و استنباطی در محیط نرم افزار Spss انجام شده و در محیط GIS بصری سازی شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که مولفه های میزان تمایل به زندگی در محله و منطقه، میزان تعلق به محلات منطقه یک، فاصله منزل مسکونی تا مراکز بهداشتی و درمانی محلات منطقهیک با پای پیاده. به ترتیب سه اولویت مهم زیست پذیری شهری در سطح محدوده مطالعاتی است. در کل از لحاظ شاخص های اجتماعی می توان گفت منطقه جنوب و جنوب شرقی از حیث اجتماعی در وضعیت کاملا مطلوب و مطلوب قرار دارند، ولی محلات شمالی از این حیث در وضعیت کاملا نامطلوب و نامطلوب قرار دارند .

کلیدواژه ها:

زیست پذیری شهری ، شاخص های اجتماعی ، منطقه یک ، کلانشهر تبریز