؛«الگوی پژوهش توحیدی» ؛ مدلی عملیاتی، برای نظریه پردازی های علمی از قرآن

روشن است که تمام آنچه طی سده های اخیر، محور تحقیقات دانشمندان بوده، به دلیل حاکمیت تفکر پوزیتیویستی و انقطاع علم از مبدأ و معاد، بدون التفات و بلکه با موضع تقابلی نسبت به نگرش توحیدی بوده است. اما «الگوی پژوهش توحیدی» به دلیل تمام تحولاتی که اولاً در ساحت مبانی هستی شناختی و معرفت شناختی علم و ثانیاً در ساحت روش پژوهش از طریق تحول در پیش فرض های علمی پژوهشگر (که نقش تعیین کننده در جهت گیری های پژوهشی دارند) و ثالثاً در ساحت جان انسانی (که مهم ترین بعد است) ایجاد می کند؛ لاجرم تأثیری چشم گیر در سیر پژوهش های تجربی و در نتیجه تدثیری بنیادین در محصولات علوم تجربی خواهد داشت. آنگاه که تحقیقات تجربی پژوهشگر، بر بنیان های توحیدی استوار باشد و این بنیان ها در سه ساحت مذکور نقش تعیین کننده داشته باشند؛ مسلماً نمی توان محصول این تحقیقات را با مطالعاتی که فارغ از چنین مبانی ای هستند، یک سنخ دانست. آنچه در این الگو دنبال می شود، اینست که پژوهشگر مسلمان، مبتنی بر نگرشی که نسبت به حقایق جهان هستی (که موضوع پژوهش او نیز همین حقایق هستند) دارد، اولاً بتواند سلوک الهی خودش را در ضمن همین مسیر متداول تحقیقات تجربی طی کرده و از همین پژوهش ها برای رسیدن به قلۀ عبودیت که هدف نهایی خلقت است کمک بگیرد و ثانیاً به دلیل افق های جدیدی که در این متدولوژی فرالوری نگاهش گسترده شده است، فهم عمیق تری نسبت به موضوع پژوهش پیدا کند؛ که از این ره گذر، بهره برداری اش نسبت به موضوع مورد مطالعه نیز به مراتب بیشتر، گسترده تر و عمیق تر خواهد بود. انتظار می رود که این تغییر پارادایم نسبت به موضوع مورد مطالعه، موجب تحولی بنیادین در دستاوردهای پژوهش های فناورانه گردد.