فرهنگ زمانه و گسترده معنای واژگان قرآن کریم

واکاوی شبهات زبانی مطرح شده در تأثیر پذیری قرآن کریم از فرهنگ زمانه، نتیجه می دهد که این نوع شبهات، حاوی این پیش فرض است که الفاظ قرآن در گستره معنایی زبان عربی نازل شده است، از این رو این سؤال را مطرح می کند که آیا واژگانی که قرآن کریم از آنها برای مطرح کردن معارف خود استفاده کرده است از نظر گستره معنای مساوی با واژگان زبان عربی است؟ با استقراء ناقص و بررسی نمونه هایی از واژگان آیات قرآن کریم مثل، کلام، قول، القاء، میزان، وزن و...با روش توصیفی- تحلیلی چنین ثابت می شود که حداقل در بخشی از آیات قرآن کریم واژه ها از نظر مصادیق در غیر از آنچه که زبان عرب عصر نزول بکار می برده است؛ بکار رفته است، قرآن کریم در مصادیق واژه ها دخل و تصرف کرده است و از نظر مصادیق واژه ها را توسعه داده است. بنابراین فهم و تفسیر قرآن مجید با استفاده از معانی واژه های، لغت نامه ها که از لحاظ زمانی و مکانی محدودیت دارند، لازم است اما این به این معنی نیست که پیام این کتاب آسمانی نیز به همان محدودیت دچار می شود. از جهت دیگر به علت این که هر زبان و فرهنگ محاورهایی محدود است، تا حدی می تواند سخنجاودانه بپروراند، اما معارف قرآن نامحدود واقعی است لذا فرهنگ محاوره عصر نزول و زبان عربی ظرفیت محدود دارد، قرآن کریم فرهنگ محاوره و واژگان زبان عرب را دگرگون کرده است تا ظرفیت نامحدود آن جبران شود و معارف خود را در قالب زبان عربی دگرگون شده عرضه کرده است.

کلیدواژه ها:

توسعه معنایی ، فرهنگ زمانه ، زبان عرب ، شبهات زبانی و قرآن کریم