بررسی سه عنصر آب، نور و حیاط از عناصر معماری ایران با معماری منطقه گرای پست مدرن کامران دیبا

همواره نگاه به معماری ایرانی اسلامی و تمامی معیارهای آن می تواند به عنوان فرصتی برای عبور از محدودیت هایمدرن بین الملل مدنظر قرار گیرد. معماری که در طی سالیان متمادی و طی تکاملی شگرف، همواره سعی در تطابق حداکثریبا منطقه خود عمل کرده است. هم در ظاهر و هم در باطن به کیفیات و کمیاتی دست یافته است که دغدغه هارا در طیهزاران سال برطرف نموده است. توجه به منطقه و منطقه گرایی و زمینه برای یک اثر معماری می تواند پروژه را در موقعیتیپایدار قرار دهد. عناصر معماری ایرانی در صورت استفاده به جا، مشکلات و محدودیت های به وجود آمده در شهرها و ساختهای موجود را می تواند برطرف نماید. برای تدوین این پژوهش از روش اسنادی و کتابخانه ای استفاده خواهد شد و روشتحقیقی این پژوهش به شکل توصیفی تحلیلی خواهد بود. به صراحت می توان با بررسی و تطابق سنجی آثار کامران دیبا بهاین نتیجه رسید که وی به معماری ایرانی اسلامی و به عبارت دیگر معماری منطقه خود متعهد است.

کلیدواژه ها:

معماری منطقه گرا ، کامران دیبا ، نور ، آب ، حیاط مرکزی ، پست مدرن ، معماری ایران