اسماعیل ضرغامی - استاد دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی
سیدتاج الدین منصوری - پژوهشگر دکتری دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی

افزایش جمعیت در شهرها و دگردیسی نیازهای انسان در ارتباط با محیط، به کاهش سطح تعاملات اجتماعی در فضایمعماری و شهری و همچنین از بین رفتن هویت مستقل فضاها منجر شده است که این امر کاهش شدید کیفیت زندگیانسان ها را به دنبال داشته است. دیدگاه ها و نگرش های طراحان معماری و شهری و همچنین متخصصین حوزه هایزندگی انسان، همواره و در طول زمان بر پایه اندیشیدن به فضا و مکانی انسانی و پاسخده به نیازهای او، شکل گرفته است.در این بین مفهوم کیفیت زندگی هر روز رنگ باخته و انگار به فرم و کالبدی دست نیافتی مبدل شده است. به راستی علتچیست؟ آیا در روش تعریف مفهوم کیفیت زندگی ایرادی وجود دارد یا در بکاربستن مفاهیم و مبانی نظری آن؟ این پژوهشبا هدف جستاری بر مفهوم کیفیت زندگی بر اساس طراحی معماری محیطی، سعی در پاسخ به این گونه سؤالات را دارد.روش پژوهش در این مقاله به صورت توصیفی بوده و با تحلیل محتوای برخی از منابع مرتبط با موضوع پژوهش از طریقجستجو در اسناد کتابخانهای و پایگاههای اینترنتی نتایج آن بدست آمده است. در همین راستا نتایج بیانگر نادیده گرفتن ابعادانسانی در طراحی محیط و همچنین عدم ادراک تعریفی مطلوب از انسان و محیط و چگونگی ارتباط آن ها در شکل گیریفضا و مکان خبر می دهد.

کیفیت زندگی، طراحی معماری، محیط، انسان