مرور روش های مسیریابی در شبکه موردی پروازی

به طورکلی، شبکه های بدون زیرساخت بی سیم را می توان وابسته به کاربرد و خصوصیات منحصر به فرد آن ها به شبکه های موردی سیار، شبکه های حسگر بی سیم، شبکه های موردی بین خودرویی و شبکه های موردی پروازی طبقه بندی نمود. تحرک پذیری گره ها (با سرعت بسیار بالا)، استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین به عنوان گره های شبکه و وجود عامل ارتفاع، باعث شده است تا شبکه های موردی پروازی به عنوان یک زیرمجموعه جدا طبقه بندی شوند. بزرگ ترین چالش این نوع شبکه ها، مسیریابی است. مقررات کنونی بسیاری از کشورها، اجازه عملیات محدود هواپیماهای بدون سرنشین در فضای آسمان مدنی را نمی دهند. مسیریابی داده بین هواپیماهای بدون سرنشین، از چالش های بزرگ است. قراردادهای مسیریابی باید بتوانند جداول مسیریابی را به طور پویا با تغییرات توپولوژی، به روزرسانی کنند. هدف از انجام این مقاله، مرور روش های ارائه شده جهت مسیریابی در شبکه موردی پروازی است. روش های مورد مطالعه، شامل روش های مبتنی بر الگوریتم های فرامکاشفه ای، پروتکل مسیریابی قابل اعتماد، پروتکل مسیریابی پیشگیرانه مبتنی بر تخمین پایداری پیوند، پروتکل مسیریابی فرصت طلبانه آگاهانه، پروتکل مسیریابی آگاهانه تغییر توپولوژی و پروتکل مسیریابی بهینه سازی چندهدفه برای شبکه های موردی پروازی هستند.

کلیدواژه ها:

شبکه موردی پروازی ، هواپیماهای بدون سرنشین ، مسیریابی