نقد نظریات حقوقدانان ایران در مورد ضمان درک

ضمان در کن از عباراتی می باشد که در جلد اول قانون مدنی مصوب ۱۳۰۷ بکار رفته است. نظر به اینکه در قوانین، لفظ «درک » تعریف نشده است لذا اغلب حقوقدانان بر جسته ایران با تمسک به ماده ۳۹۱ ق.م. ضمان درک را "ضمان بایع به رد ثمن ناشی از بطلان بيع به لحاظ مستحق للغير در آمدن مبيع"، تعبیر نموده اند. آثار ایشان در این خصوص در بسیاری از دانشکده های حقوق ایران تدریس می شود که قابل نقد است. به نظر می رسد، با توجه به قرائن قانونی در مواد۳۶۲ / ۲ ،۷۰۸، ۳۸۰، ۶۹۷، ۳۷۹ و ۲۲۳ ق.م وغيره، آنچه در تعریف مذکور آمده است از عناصر قانونی ضمان درک نمی باشد. به عبارت دیگر آنچه در تعریف ایشان آمده است قانونا نمی تواند از اجزای تعریف قانونی ضمان درک باشد. ضمان در ک(در عقد بیع صحیح)، به عنوان تکنیک خاص و منحصر به فرد مورد نظر قانونگذار ایران است که حقوقدانان مذکور از آن غافل ماندند. ضمان درک در راستای جلوگیری از فساد" عقد بیع صحیح می باشد.

کلیدواژه ها:

معامله فضولی ، مبیع مستحق للغیر ، عقد صحیح غیر مؤثر ، در کی قانونی ، فساد.