اثربخشی روان نمایشگری بر افزایش خویشتن داری و خودمهارگری کودکان کم توان ذهنی خفیف

زمینه و هدف: جهت بهبودخویشتن داری و خودمهارگری کودکان با کم توانی ذهنی خفیف روش های مختلفی از جمله تئاتردرمانی یا روان نمایش گری معرفی شده است. این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی آموزش روان نمایشگری بر افزایش خویشتن داری و خودمهارگری کودکان کم توان ذهنی خفیف انجام گرفته است.روش بررسی: جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی مبتلا به کم توانی ذهنی خفیف شهر دامغان در سال تحصیلی 1398-99 بود. که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمره پرسشنامه اندازه خودمهارگری کندال و ویلکاکس 1979 در پیش آزمون، 30 نفر که دارای ملاک های ورود و خروج بودند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. این 30 نفر به طور تصادفی در 2 گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. طرح پژوهشی حاضر نیمه آزمایشی واز نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود، که گروه آزمایش، آموزش روان نمایشگری به مدت 10 جلسه را دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار و در معرض برنامه آزاد قرار گرفتند. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار استفاده شد. به منظور بررسی تاثیر روان نمایشگری بر افزایش خویشتن داری و خودمهارگری کودکان کم توان ذهنی خفیف از پرسشنامه خودمهارگری کندال و ویلکاکس 1979 استفادهشد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش روان نمایشگری به طور معناداری بر افزایش خویشتن داری تاثیر داشته و توانسته خودمهارگری کودکان کم توان ذهنی خفیف را افزایش بخشد P<0/000 نتیجه گیری: بنابراین یکی از راه های افزایش خویشتن داری و خودمهارگری در کودکان کم توان ذهنی به کارگیری رواننمایشگری در قبال آن هاست

کلیدواژه ها:

آموزش روان نمایشگری ، خویشتن داری ، خودمهارگری ، کودکان کم توان ذهنی خفیف.