تقابل صلح و عدالت در دادگاه کیفری بین المللی با تاکید بر پرونده ی اوگاندا

یکی از چالش برانگیزترین مباحث موجود در حقوق کیفری بین المللی تقابل دو مفهوم عدالت و صلح است اگرچه دیدگاه های کلاسیک مبتنی بر عدالت محض صرف اجرای عدالت را والاترین ارزش و هدف حقوق کیفری میدانند اما در دنیای مدرن و با پیچیدگی های موجود درآن بار دیگر تقابل دو مفهوم عدالت و صلح در حقوق کیفری بین المللی به گونه ای روشن به چشم میخورد . یکی از این پیچیدگی ها وقوع مخاصمات مسلحانه بین نیروهای شبه نظامی و قوای دولتی در داخل یک کشور بجای درگیری قوای دولتی دو یا چند کشور مستقل است . چنین درگیری هایی معمولا منجر به حملات پارتیزانی و آسیب مستقیم و غیر مستقیم به جمعیت غیر نظامی شده و در چنین شرایطی با توجه به حجم خسارات وارده برقراری صلح اهمیت بیشتری از اجرای عدالت پیدا میکند . این امر در نهایت منجر به حضور نمایندگان گروه های شبه نظامی در مذاکرات صلح و تحمیل شرایط خود بجای محاکمه در دادگاه بعنوان متهم میگردد. کیس حقوقی اوگاندا در دادگاه کیفری بین المللی یکی از نمونه های بارز تقابل صلح و عدالت در این دادگاه است که در این نوشته مورد بررسی قرار میگیرد براین اساس به این سوال پاسخ خواهیم داد که اولیت دادگاه کبفری بین المللی چیست برقراری صلح و یا اجرای عدالت با هدف پاسخ به این پرسش روند مذاکرات صلح در اوگاندا و شرایط ارجاع این کیس خاص به دادگاه کیفری بین المللی در کنار نقش دادستان در تعقیب کیفری متهمان با توجه به اساسنامه ی روم مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت به بررسی راهکارهای تعدیل رویکرد عدالت محض در دادگاه کیفری بین المللی میپردازیم و در آخر از بحث موجود چنین نتیجه گیری میکنیم که با توجه به محدودیت های موجود در اساسنامه ی روم اولویت این دادگاه با اجرای عدالت بجای برقراری صلح است اگرچه این دادگاه بصورت بالقوه با همکاری بیشتر و بهتربا کمیته های حقیقت یاب و سایر نهادهای مشابه و یا تکیه بر جنبه های عدالت ترمیمی میتواند به ایجاد صلح پایدار کمک کند