سنجش نوسازی بافتهای فرسوده شهری با استفاده از فرضیه کای دو( Chi-Square )بررسی اطلاعات بافت فرسوده ی طرح نواب

گسترش فزاینده ی فقر شهری، نابرابریهای فزاینده ی شهری، گسترش شکلهای غیررسمی سکونت و اشتغال در کلانشهرها، تشدید شکاف طبقاتی و فضایی در شهرها، همگی مسائل پیچیده ای هستند که بدون به کارگیری روشهای مشارکتِ واقعی در فراینده ای برنامه ریزی و مدیریت شهری نمیتوان به شکلی موثر کاهش داده و برطرف شوند. از همین رو لزوم بهره گیری از مشارکت مردم در اداره ی شهرها در ایران امری گریزناپذیر است. در همین راستا رویکرد برنامه ریزی محلی در سالهای اخیر در نظام مدیریت شهری ایران مورد توجه قرار گرفته است. این نوشتار در پی امکان سنجی تحقق این رویکرد جدید در بخشی از بافت فرسوده ی طرح نواب تهران با استفاده از فرضیه کای دو است. به نظر میرسد بین موانع ساختاری، از جمله موانع تاریخی، سیاسی، قانونی و عدم تحقق رویکرد برنامه ریزی محلی مشارکتی در محله مورد مطالعه در شهر تهران رابطه معناداری وجود دارد. برای سنجش این فرضیه از آزمون کای دو استقلال صفات استفاده شده است. برای تایید این فرضیه که آیا رابطه معناداری بین موانع ساختاری و رویکرد برنامه ریزی محلی مشارکت ی در شهر تهران وجود دارد و یا خیر فرض شد که برای موثربودن )رابطه معنیدار داشتن( این متغیر باید تفاوت معنیداری بین گزینه های انتخابیِ افراد باشد. بنابراین فرضیه های (H0) فرض صفر: رابطه معناداری بین موانع ساختاری و عدم تحقق رویکرد برنامه ریزی محلی مشارکتی در شهر تهران وجود ندارد و )H1( فرض مقابل: رابطه معناداری بین موانع ساختاری و عدم تحقق رویکرد برنامه ریزی محلی مشارکتی در محله مورد مطالعه وجود دارد. نتایج مورد بررسی نشان داد از آنجا که مقدار کای دو به دست آمده از آزمون بیشتر از کای دو جدول پرسشنامه می باشد در نتیجه میتوان گفت که H0 رد میشود و و فرضیه H1 تایید میشود. پس مشخص م یشود که رابطه ی معناداری بین موانع ساختاری، از جمله موانع تاریخی، سیاسی، قانونی و عدم تحقق رویکرد برنامهریزی محلی مشارکتی در بافت فرسوده محله نواب وجود دارد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، مشارکت ، بافت فرسوده و نوسازی.